...no właśnie i jak temu zapobiec, co zrobić by szarość dnia nie dawała nam się we znaki....

Uwiel­biam złotą pol­ską je­sień. Je­den dzień w ty­god­niu, a może i w ro­ku, w którym słońce nieśmiało wygląda zza sza­rych bu­dynków i zaw­stydza obopólną sza­rość, by po­wie­dzieć nam, że owy dzień będzie naj­piękniej­szym dniem nasze­go życia. Dzień, w którym jadąc auto­busem wys­ta­wiasz twarz ku słońcu by chłonąć przez szybę je­go pro­myki mru­gające do Ciebie zza mi­janych drzew i uśmie­chasz się z nicze­go, do nicze­go. Dzień, w którym masz ochotę biec przez park słuchając nieis­tniejącej me­lodii, jaką wyg­ry­wają liście sze­leszczące pod Twoimi sto­pami. To ta­ka chwi­la w życiu, kiedy siedząc w do­mu i czy­tając daw­no już wy­pożyczoną książkę nag­le spoglądasz przez ok­no, a w chwilę później ubierasz płaszcz, by zna­leźć się na zewnątrz i poczuć jak mroźne po­wiet­rze otu­la Twoją twarz szep­cząc Ci do ucha.
Je­den dzień spośród wielu, a jed­nak wyjątko­wy jak żaden in­ny, w którym liczy się tyl­ko uśmiech cho­ciażby do przy­pad­ko­wej oso­by i wspa­niała za­bawa......

Gdyby na wielkim świecie zabrakło uśmiechu dziecka, byłoby ciemno i mroczno, ciemniej i mroczniej niż podczas nocy bezhgwiezdnej i bezksiężycowej - mimo wszystkich słońc, gwiazd i sztucznych reflektorów. Ten jeden mały uśmiech rozwidnia życie...;)))))))

Przeznaczenie zazwyczaj czeka tuż za rogiem. Jakby było kieszonkowcem, dziwką albo sprzedawcą losów na loterie; to jego najczęstsze wcielenia. Do drzwi naszego domu nigdy nie zapuka. Trzeba za nim ruszyć....

Carlos Ruiz Zafón – Cień wiatru