GŁĘBIA BŁĘKITU

Niczym nieprzenikniona głębia błękitu, tak doskonała w swojej prostocie
I tak nieskazitelnie czysta
Urzeka swoją nieskończonością,
Hipnotyzuje swoim niezwykłym urokiem
Włada od wieków na Ziemi i na Niebie
Wszystkie istoty obsesyjnie spragnione poznania sekretu jej piękna,
Ulegają nucie magii skrytej za błękitnym spojrzeniem
Jej cudownych oczu i aksamitnym dotykiem przeznaczenia
Cichy szept jej niebiańskiego głosu, kołysze do snu miliony istnień,
Nucąc ostatnią melodię pieśni o niespełnionych marzeniach

"Niebieskie natchnienie"

Me natchnienie ma niebieskie odcienie.
Może to dziwne stwierdzenie,
ale prawdziwe i głębokie,

- jak morze z głębią dna nie do zbadania,

- niebem nie do ogarnięcia ludzkim okiem,

- niezapominajką zerwaną nad stokiem

- błękitem materiału okrywającym ciało

- niebieskim światełkiem uczucia i namiętności

- refleksem i rozwagą w chwili słabości

- rześkim powietrzem w nieprzemijalności.

NIEBIESKI WIERSZ

Chciałbym napisać wiersz.
Nie taki zwykły, czarno - biały,
ale niebieski. Żeby był cały
niebieski. I nie niebieskawy
(bo tak też bywa),
ale tak niebieskością na wskroś przesiąknięty,
żeby po palcach spływało
(jak się kieliszek trzyma
drżąc, gdy ten jest za pełny).

Zeby ten wiersz był tak niebieski,
jak jest niebo niebieskie i nieba
odbicie w jeziorze; choć może raczej
jeziora w niebie?... Bo skąd można wiedzieć,
co jest lustrem, co naprzeciw lustra,
które jest pocałunkiem z ust,
a które to same usta?

piękne! macie więcej? proszę

Rosa

Odpocznij
Satynowa pościel ochłodzi Twoje ciało
Nocą…

On przyjdzie do Ciebie
Wręczy Ci kwiat miłości
Włożysz go w płatki róż
Ociekające rosą…

Podróż

Zabiorę Cię w podróż o jakiej nie śniłaś
Do świata owianego tajemnicą
Do świata uniesień
Okrzyków
Bez tchu
Do świata najskrytszych marzeń
Tajemniczych
Intymnych

Wazon

Boisz się samotności…
Taka noc sprzyja złu…

Ja przyjdę do Ciebie
Nocą
Ciemną
Deszczową…

Dam Ci kwiat
Prężny tulipan
Włożysz w wazon
W zarosiałe dwa płatki róż…