Chora Hotka Czeka na Doktora W sypialni gasną ostatnie promyki. Hotka leży – ciepło i cicho, jak jedwab. A na skórze czuje dreszcz, co wcale nie jest z zimna, Lecz z napięcia chwili, gdy czekanie się wypełnia. Perfumy zniknęły, lecz w powietrzu wciąż krąży Zapach pościeli i myśli dalekich. Jej wzrok zatrzymuje się na drzwiach, uchylonych lekko, W tym półcieniu, co tajemniczo szeptem opowiada. Ten Doktor to ulga, obietnica końca. Czy dotyk chłodnych palców rozwieje jej lęk? Czeka na to ciepło, co przyjdzie z zewnątrz, Na głos spokojny, co zabierze tę niemoc. Każdy cień, każdy szmer, budzi delikatne drżenie, Czy to już on? Czas spowalnia, serce bije rytmem. A to oczekiwanie, pełne subtelnej mocy, Nadaje tej chwili gorzki, zmysłowy smak. 🤒🤧 Czy mamy tutaj jakiegoś doktora ?! Na CITO 🫦😈