Fioł­ki, jak i inne kwiat­ki, nie chcia­ły mieć ust ni oczu, rąk, któ­re moż­na za­ła­mać, wło­sów, co mogą po­si­wieć. Wo­la­ły za­mil­czeć w tra­wie, z da­le­ka na ubo­czu. Wo­la­ły nie być szczę­śli­we ani też nie­szczę­śli­we. Fioł­ki nie chcia­ły się spa­lić w po­ża­rze na siód­mym pię­trze, fioł­ki nie chcia­ły umie­rać na łóż­ku w krzy­ku i stra­chu. Nie chcia­ły być wca­le więk­sze, mą­drzej­sze i go­ręt­sze, ży­czy­ły so­bie spo­ko­ju w ni­skim, fioł­ko­wym za­pa­chu. Fioł­ki nie chcia­ły mi­ło­ści, tę­sk­not i cze­kan na li­sty. Nie chcia­ły pła­czu ma­rze­nia, kie­dy je na śmierć wzy­wa­ją. Wo­la­ły co­dzien­ną psz­czo­łę obo­jęt­no­ści zło­ci­stej, któ­ra im ser­ca nie weź­mie, bo go umyśl­nie nie mają. M. P.-J.