"Gdy mi nagle zarzucasz nogi na ramiona wrzącej w żyłach rozkoszy warem rozogniona — gdy ręce moje, węże oszalałe żądzą, po udach Twych i brzuchu ślepe, gniewne błądzą — gdy Twe trzewia nasienia opryskuje wrzątek, gdy krzyczę żeś Ty wieczność, koniec i początek — gdy wołam: daj mi oczy! daj mi Twoje oczy! — ziemia zrywa praw łańcuch i w bezkres się toczy z świstem, z łopotem, z hukiem! — ziemia—klacz chutliwa pędzi! tętni! — a nad nią skier pienistych grzywa! Do grzbietu jej przywarci, przemienieni w jedno, lecimy w zawierusze gwiazd w groźne bezedno!" Emil Zegadłowicz "Szał"