tiritiribdsm1978
Maltańskie wrota, gdzie morze się mieni,
W świetle księżyca, jak szlak zapomniany.
Wiodą nas cienie, wzdłuż linii kamieni,
Ku krainie czarów, przez los nam dany.
Tam czas się zatrzymał, w mglistym objęciu,
Rozkosz i cuda w powietrzu drgają.
W sercu noc trwa, w wiecznym napięciu,
Gwiazdy, jak perły, nam drogę śpiewają.
Magia tam płynie, wiatrem niesiona,
Zmysły spowija w aksamitnej ciszy,
Każda myśl lekka, wolna, spełniona,
Każdy krok bliżej do cudów i niszy.
Przez wrota Maltańskie, w świat nieskończony,
Gdzie sny są jawą, a niebo bez dna.
Człowiek jak bóg, czarem otoczony,
Tam, gdzie zaczyna się nowa gra.
Mężczyzna • miesiąc temu