Zniknął. Dźwięk telefonu przeciął naszą wspólną chwilę.Nie czułam frustracji; czułam falę gorącego, wyczekiwanego uwolnienia. Kamera wciąż była włączona, a ja wiedziałam, że teraz mam ekran i Wasze oczy tylko dla siebie – to była przestrzeń tylko dla mnie. Moje ciało, przed chwilą trzymane w lekkich ryzach, ożyło z nową, niecierpliwą intensywnością. Czułam, jak moje pełne piersi poddają się temu, wypychając się i prężąc w stronę obiektywu – celowo, zmysłowo. To był gest bezgranicznej, radosnej bezwstydności. Uśmiechnęłam się do soczewki, wiedząc, że widzicie mnie i że to jest to, na co czekaliście. Uśmiech był moim triumfem. Czułam, jak napięcie i ciepło między udami rośnie z każdym kliknięciem i komentarzem, który czytałam. To był mój monolog namiętności, a ja byłam solistką na szczycie pożądania. Wiedziałam, że on patrzy. Z ukrycia, bez telefonu, stawał się moim najbardziej drapieżnym, kluczowym widzem, a moja śmiałość miała być teraz jedynym, co go pochłonie.