To dość stary film. Może rzeczywiście warto go sobie odświeżyć. Słabo go kojarzę. Czas to raz , a dwa iż oglądałem go na jakiejś pirackiej kasecie VHS słabej jakości i w czasie towarzyskiej kolacji z kilkoma znajomymi. Odczucia mam takie jakbym sam był po antałku rakii i paru buchach dobrego zioła. Jakieś baśniowe postacie, a bohater siłą wyrwany z zebrania AA. No to obejrzę raz jeszcze na spokojnie i samotnie.
-------------------
Przy okazji ...obejrzałem "Politykę" Vegi. Szał normalnie. Zaczyna się tresurą małpy z której postanowiono uczynić premiera. A więc dylemat ...jak z wora na kartofle z fizjonomią downa zrobić medialnego przywódcę stada makaków? Ciężka praca kosmetyczek, kreatorów wizerunku, oraz trenerów oracji. Uczenie siadania, gestów wspomagających jawne łgarstwa tak by ....jeszcze głupszym członkom stada wydawały się prawdopodobne. Normalnie beka !
Koniecznie obejrzyjcie ! I zaraz potem idźcie do ZOO.

Nie jest aż tak stary by był na kasetach VHS.
Ja powtarzam sobie Pedro Almodovara, jego filmy przemawiają do mnie, zmuszają do refleksji, myślenia. Jest też kilka jego filmów, które obejrzę po raz pierwszy a wcześniej nie było okazji...

ty kolega ,pst zeby lipy nie bylo.mam full lewicowe poglady 90% kontrola panstwa nad narodem.moge sie wychylic czy lepiej nie?

Bo serial choć toczy się w czasach współczesnych to dotyczy sprawy sprzed ćwierćwiecza i częste są retrospekcje do tamtych lat. Bohaterowie w tych latach 90- tych mieli po kilkanaście lat czyli dokładnie tyle co ja i dlatego chwilami czułem się jakbym cofnął się do własnej młodości. Muzyka Janerki, TLove, Wilków czy młodej Nosowskiej. Tamta moda, walkmany, dzikie plaże. Nawet wystrój wnętrz, te meble w stylu "Swarzędz na wysoki połysk" czy kineskopowe telewizory. Dziewczęta też takie jakie wtedy były, a nie jakieś wymuskane aktoreczki, które wyglądają jakby dopiero co opuściły wybieg dla modelek. Ten aspekt serialu bardzo mi się podobał. A fabuła? Całkiem znośna, z zaskakującym zakończeniem. Być może nieco banalnym, ale historia zbrodni pokazuje, że motywy jej popełnienia rzadko są wyszukane i skomplikowane, a często trywialne czy właśnie banalne. Jedyny minus serialu to wątek żydowski, zupełnie tam niepotrzebny i bez żadnego związku z czymkolwiek. Z tym, że u nas to już reguła, że jak film to trzeba Polaków przedstawić jako Żydożerców. Ale poza tym jednym mankamentem serial mi się podobał i bez wahania poleciłbym go do obejrzenia...

Mi się właśnie ten wątek agresji wobec Żydów podobał. Odrazu mi się przypomniała mocna scena z Marcowych Migdałów gdy Lubaszenko rozbrajająco rzuca: Marcyś, Ty jesteś żyd

Książka ma 500 stron, co przemawia na jej korzyść. Bo nie lubię jak ciekawa lektura nagle się kończy. To jest na przykład mój główny, a w zasadzie jedyny zarzut wobec Janusza Zajdla. Taka jego "Paradyzja" jest świetna, ale liczy raptem 140 stron, "Limes Inferior" też pewnie nie więcej. To jak 10- minutowe bzykanko z seksbombą. Zostaje niedosyt, bo tyle to można zdejmować pończochę z jednej zgrabnej nogi. Dlatego ucieszyło mnie te 500 stron. I wczoraj rozpocząłem lekturę. Po pierwszych kilkudziesięciu stronach jestem pozytywnie zaskoczony. Bo Mróz tworzy zaskakująco dobrą fantastykę, a to przecież dla niego nowy gatunek. Ale widać pisarskie doświadczenie i taki literacki kunszt autora. Fabuła też ciekawa, oryginalna i intrygująca. Statek kosmiczny z zahibernowaną załogą przemierza przestrzeń kosmiczną. Tak nawiasem mówiąc, to ta przestrzeń wbrew pozorom, choć zawiera miliardy gwiazd jest przeraźliwie pusta. Dwóch członków załogi zostaje wybudzonych i stwierdzają oni, że są jedynymi z załogi, którzy przeżyli. Reszta zginęła w jakiejś strasznej masakrze i rzezi. Wokół pełno krwi, szczątków ludzkich, części ciał. Kto to zrobił i z jakich powodów? Dlaczego tych dwóch przeżyło i co ich czeka? Na te frapujące pytania odpowiedzi znajdę zapewne na kolejnych stronach. Jestem też ciekawy jak autor poradzi sobie z pewnymi zagrożeniami i pułapkami jakie niesie z sobą tworzenie literatury science- fiction. Czy Mróz sobie z nimi poradzi czy też zapętli się w sprzecznościach i ugrzęźnie w skomplikowanych wątkach? Okaże się. W każdym razie pierwszy kontakt z prozą Remigiusza Mroza uważam za obiecujący i zachęcający. Wciągnąłem się w tę opowieść i ciekaw jestem ciągu dalszego...

Sneer, na temat książek to ze mną nie pogadasz, czego bardzo żałuję. A jak chcesz porozmawiać o 'kosmosie', to nie ujmując nic z Twojej wiedzy, porozmawiaj z Mirką. Sam dobrze pewnie wiesz, że jej zasób wiadomości na temat książek i nie tylko, to jest dopiero kosmos, i to wcale nie jest scence fiction!
Ostatnio poleciła mi książkę, która posłużyła jako scenariusz najnowszego, oscarowego filmu - Nomadland. W kinach ponoć dostępny będzie u nas od 29 maja. Z pewnością go obejrzę, bo z czytaniem u mnie kiepsko, ale kto wie...

Nie Mireczko, nie zapominam. Nie wymieniłam celowo 'Sputnika Sweetheart', bo w tytule właśnie jest mój nick, i nie chciałam czegoś w rodzaju autopromocji. Poza tym to nasza osobista książka...

Ja niestety nie. Nawet nie mam gdzie nawet jakbym chciała. Pewnie Mirka by miała coś do powiedzenia w tym temacie. Zresztą można by powiedzieć - kto jak nie Mirka? :)

Ja Sweet ostatni raz w kinie byłem chyba jeszcze przed pandemią. Piszę chyba, bo mamy z żoną taki zwyczaj, że w Walentynki idziemy właśnie do kina. Ale czy w tym roku byliśmy to nie pamiętam, chyba nie, ale pewności nie mam. Kino nam zamknęli, niedawno otworzyli nowe, ale czy w lutym to stare jeszcze działało i czy było czynne w pandemii, to zwyczajnie już nie pamiętam. Dziwne, bo świetnie pamiętam zdarzenia sprzed 30 lat, a nie pamiętam tych sprzed pół roku. Ale nieważne. Wracając do tej starej "Diuny", to niestety widać, że film jest z początku lat 80-tych i niektóre sceny czy efekty trącą archaizmem. I to aktorstwo też takie sobie, chociaż grały tam gwiazdy. Uwielbiam Jurgena Prochnowa za "Okręt", ale w "Diunie" został szybko uśmiercony. Poza tym bez munduru kapitana U-Bootwaffe to już jednak nieco inny aktor. Jego syna zagrał ten charyzmatyczny agent z "Miasteczka Twin Peaks". Tyle tylko, że w późniejszym "Miasteczku..." zagrał popisowo, a we wcześniejszej "Diunie", no cóż, początki bywają trudne. Był jeszcze Sting, ale aktorem nie jest on nawet w połowie tak dobrym jak muzykiem. A reżyserem nowej "Diuny" jest facet, który stworzył tego nowego "Łowcę Androidów" z Ryanem Goslingiem, więc ciekawy jestem jak poszło mu z adaptacją bestsellera Franka Herberta...

Zresztą jeśli mowa o bohaterze, to zarówno on jak też inne postaci, został on przedstawiony w dość oryginalny sposób, bo niemal niczego się o nim nie dowiadujemy. Poza tym, że jest byłym księdzem, ma dziewczynę Anetę i hektolitrami wypija herbatę Earl Grey. To może sprawiać wrażenie, że postaci w książce są mdłe i nijakie, ale myślę, że to celowy zabieg autora, gdyż głównym tematem uczynił on nie ludzi, a odwieczną walkę dobra ze złem. Autora czasami ponosi, bo wspólna konsumpcja hotdoga czy hamburgera przez głównego bohatera razem ze swoim zmarłym! ojcem, to zbyt wiele nawet dla mnie. Podobnie, ciężko mi sobie wyobrazić podczas egzorcyzmu obrót głowy osoby opętanej o 360 stopni. A precyzując, sam obrót mogę sobie wyobrazić, ale nie to, że po wszystkim właścicielka owej głowy wróci do świata żywych. Zakończenie też jest nieco przekombinowane. Bo w pewnym momencie pojawia się człowiek określany jako "Istniejący" i zagadką pozostaje czy jest on fałszywym prorokiem, narzędziem Antychrysta czy przeciwnie i jest wysłannikiem niebios. A finalnie okazuje się on...ale nie będę zdradzał zakończenia, choć uważam je właśnie za nieco przekombinowane. Zdarzają się też Mrozowi takie lapsusy jak "zamrugał oczami". Dla mnie to pleonazm, masło maślane, bo niby czym można zamrugać? Rękoma? Ale generalnie stylistycznie Mróz trzyma wysoki poziom. Mimo tych kilku wymienionych (jak i paru, o których nie wspomniałem) mankamentów książkę czyta się wartko i można ją błyskawicznie pochłonąć, bo lektura wciąga. I coś czuję, że nie po raz ostatni sięgnąłem po Mroza, bo facet zaczyna mi się podobać...

Domorośli krytycy znęcali się nad nią, że gumowy smok, że efekty specjalne wyszły niespecjalnie itd. A jakie niby miały wyjść przy tak niskim budżecie? Ale mimo tak szczupłych środków tamten serial urzekał swoim klimatem i wspominam go z sentymentem. I nawet ten nieszczęsny gumowy złoty smok mi nie przeszkadzał. Zebrowski jako Geralt dźwignął ciężar tej roli, Zamachowski jako Jaskier też się sprawdził, a Grażynce Wolszczak do twarzy było w roli zmysłowej Yennefer. Ech ten jej cyc! I tak jak wspomniałem nie czytałem Sapkowskiego, więc nie wiem co było w książce, dlatego podobała mi się chronologia wydarzeń, od dzieciństwa Geralta, poprzez jego kształtowanie w Kaer Morhen, kolejne jego przygody, aż po końcowe starcie z Falwickiem. Tymczasem amerykańska wersja rozpoczynała się sceną, gdy dorosły Geralt toczy podwodny pojedynek z kikimorą. Gdybym wcześniej nie widział polskiej wersji to zastanawiałbym się kto to jest i skąd się tam wziął? Brakowało mi tam tego całego wątku o Kaer Morhen, ale on właśnie pojawi się w drugim sezonie. I o ile w polskiej wersji zdecydowanie głównym bohaterem był Geralt, to w amerykańskiej produkcji niemal równie duże znaczenie mają losy Yennefer oraz Cirilli. Zapamiętałem również pewien różniący się w obu wersjach szczegół. Otóż Eyck z Denesle u Polaków grany przez Marka Walczewskiego rusza z szarżą na smoka i tak zdaje się ginie. A u Amerykanów po kolacji udaje się tam gdzie nawet królowie chodzą piechotą i następnego ranka zostaje znaleziony zadźgany w lesie, z opuszczonymi portkami. Książki nie czytałem, to nie wiem jak to w rzeczywistości przedstawił Sapkowski.
No to co, byle do piątku, bo nie mogę się już doczekać!

Sneer, o ile to jakaś kreskówka typu Shrek, to mimo, że tak barwnie zareklamowałeś ten serial, jednak się nie przemogę. Nie mam zupełnie pojęcia w jakiej wersji jest ten Wiedźmin. Czasem lecąc po Netflix widzę tę okładkę z napisem Wiedźmin, ale jakoś nie nacisnęłam na start. Tym razem będzie inaczej.

No coś Ty Sweet, to nie jest żadna animacja, tam grają żywi aktorzy. Z tym, że coś takiego trzeba lubić i akurat mnie ten serial bardzo przypadł do gustu. Może dlatego, że przypomina mi trochę serial o Robin Hoodzie. Oczywiście jest mnóstwo różnic, przede wszystkim Robin Hood choć również zawierał elementy fantasy, to jednak był mocno osadzony w konkretnej epoce, w konkretnym miejscu i czasie, czyli w Anglii przełomu XII i XIII wieku. Ale taki nastrój czy urok obu seriali są nieco podobne. Pamiętam jaki to był wtedy hicior ten "Robin z Sherwood". To były lata osiemdziesiąte, karmili nas wtedy propagandowymi bajeczkami o Klosie i Czterech Pancernych, a tu nagle taki serial. Ja z podekscytowaniem czekałem na niedzielne popołudnie żeby na telewizorze Rubin 714 obejrzeć przygody Robina. Później się strugało i zbijało miecze i łuki i bawiliśmy się w Robin Hooda. Po latach sobie nawet kupiłem na DVD trzy odcinki tamtego Robina. Ale to trzeba lubić, bo nie każdego kręci Wiedźmin czy kiedyś Robin Hood...

Naprowadź mnie Sneer na ten właściwy film, bo ja znalazłam jakąś wersję angielską i nie grają w niej ci aktorzy, których powyżej wymieniłeś...Żebrowski, Zamachowski, Wolszczak....Jest jakaś inna seria czy co?

Ta wersja angielska (zaczyna się nad stawem czy jeziorem, w którym Geralt zabija kikimote) to właśnie pierwszy sezon tego serialu, a w piątek ma ruszyć drugi sezon. Występuje tam jeden polski aktor, taki młody szczawik, nie pamiętam nazwiska, gra epizodyczną rolę młodego rycerza na dworze Calanthe, potem jeszcze ma wywieźć Cirille, gdy Cintra upada i wtedy jeśli dobrze pamiętam ginie. A ci wymienieni polscy aktorzy grali w polskim serialu o Wiedźminie, który powstał 20 lat temu. Ale nie sposób nie porównywać obu seriali, dlatego o nim wspomniałem...

Kikimorę, a nie kikimote. To są uroki pisania na telefonie z literami mikroskopijnej wielkości...

A no to dobrze zaczęłam. Taką sarenkę chce smok pożreć a Geralt z nim walczy. Tego jest chyba z 9 odcinków, jak dobrze zauważyłam. Ok, już więc wiem. Dziękuję Ci Sneer.:)

A właśnie, sarenka! Tak, teraz sobie przypominam, że ona tam się pojawia. Chociaż już nie pamiętam czy została pożarta przez kikimorę czy może stanowiła kolację dla Geralta. W tej scenie sarenka jest ledwie dodatkiem, być może mającym podnieść dramaturgię, a może tylko zapowiadającym, że za chwilę wydarzy się coś emocjonującego. I dlatego łatwo o niej zapomnieć. Sednem tej sceny jest zabicie przez Geralta kikimory, więc pamięta się jak on potem na grzbiecie Płotki taszczy truchło tego potwora do najbliższego miasteczka. Miasteczka, które rozsławi jego imię, bo Geralt dokonując tam rzezi zyska sobie przydomek "Rzeźnika z Blaviken". Ale masz rację, zaczyna się od tej sarenki...

Film bardzo mi się podobał. Pewnie dlatego, że sam lubię spoglądać w rozgwieżdżone niebo. Ale również z tego powodu, że porusza tematykę, która nie wiem czy mnie przeraża, w każdym razie budzi mój sprzeciw. Bo inżynierię genetyczną uważam za zło i człowiek nie powinien się bawić w Pana Boga. Pewne sprawy należy zostawić, w zależności od tego w co wierzymy czy to Stwórcy czy matce naturze czy ślepemu losowi i nie należy otwierać tej puszki Pandory jaką jest inżynieria genetyczna, bo skutki mogą być koszmarne. Zresztą podobny przekaz niesie lektura "Nowego wspaniałego świata" Huxleya. W tym filmie nie ma wciskających w fotel efektów specjalnych, pomysł też nie jest oryginalny (wspomniany Huxley), ale moim zdaniem to bardzo solidne kino S-F. Ten film to nie tylko taka futurystyczna, ponura wizja przyszłości. To także opowieść o marzeniach. O tym, że nawet człowiek stojący na zdawałoby się przegranej pozycji dzięki wytrwałości i determinacji może pokonać cały chory system i zrealizować swoje marzenia. Film ma swój klimat, do czego przyczyniła się również muzyka. Nie jest to co prawda Doldinger i "Das Boot", gdzie mam ciary jak słyszę tę nutę, ale w tym przypadku muzyka też robi swoje. Obsada również gwiazdorska, bo występują i Jude Law i piękna Uma Thurman. Film nie jest najmłodszy, bo jeszcze z ubiegłego wieku, ale jeśli ktoś jest fanem S-F, a jeszcze nie widział, to gorąco polecam...

Ale gdy okręt osiadł na dnie w okolicach Gibraltaru, to ten sam Johann wykonał katorżniczą pracę, dzięki której zlikwidowano wszystkie przecieki i doprowadzono maszynownię do stanu używalności. I za to zasłużył na Żelazny Krzyż. Nawiasem mówiąc, to jestem pełen uznania jak oni tam uszczelniali te przecieki. Na takiej głębokości? Przy takim ciśnieniu? Do moich ulubionych postaci należą nawigator Kriechbaum, radiooperator Hinrich, Chief, a przede wszystkim kapitan. Uważam, że atutem jest nie gorąca głowa, a chłód emocjonalny. Nie uleganie emocjom, a chłodna kalkulacja, to powinna być główna cecha ludzi podejmujących decyzje. I taki jest kapitan. W ogóle ta rola to dla mnie kreacja oscarowa i główny czynnik obok muzyki Doldingera, który sprawia, że moim zdaniem to jeden z najlepszych, jeśli nie najlepszy film w dziejach kina. Jurgen Prochnow jest w tej roli po prostu znakomity. I na tym polega magia kina, ze chociaż wiem kim byli ci, którzy służyli w U-Bootwaffe, to przez te trzy godziny trwania filmu identyfikuję się z nimi i cieszę się, gdy uda im się wymknąć alianckim niszczycielom. Dla mnie to właśnie magia kina. Film się kończy i mogę stwierdzić, że dobrze, że 3/4 z nich na zawsze spoczęło na dnach mórz i oceanów. Ale na czas trwania seansu przenoszę się z bohaterami na pokład ich okrętu. Jeszcze dwie kwestie przypadły mi w tym filmie do gustu. Po pierwsze brak patosu, tak wszechobecnego w amerykańskich produkcjach wojennych. A po drugie praca kamerzysty. Nie wiem jak to się fachowo nazywa, ale te ujęcia, gdy kamera podąża za członkami załogi przeciskającymi się wąskimi korytarzami okrętu są bardzo efektowne. Chciałbym się do czegoś przyczepić i po długim namyśle znalazłem jedną rzecz. Na okręcie jest tylko jeden nazista i jest nim "meksykański rekrut". Wychodzi na to, że w Rzeszy wcale nie było nazistów, a jak byli to przyjechali z Meksyku. Ale pewnie się czepiam i w sumie dlatego tak dobrze się to ogląda, że tak niewiele jest tam polityki. Ot, kapitan dwa czy trzy razy krytycznie wyraził się o berlińskich decydentach, a podczas orgietki i popijawy przed wyruszeniem w rejs dowódca innego U-Boota, kapitan Thomsen, zadrwił sobie z Fuhrera. I to w zasadzie wszystko. Bo to opowieść o dzielnych ludziach morza. No to na kilka tygodni czy miesięcy mam spokój, a potem znowu jakiś impuls sprawi, że będzie gorący kubek i delektowanie się po raz wtóry losem marynarzy pewnego U-Boota...

Podobne filmy o tematyce morskiej oglądałam "Polowanie na Czerwony Październik", no i stary polski film "ORP Orzeł". Ten drugi ma mieć na jesień tego roku, nową produkcję i z chęcią ją obejrzę. "Kursk" też jest, ale tę tragiczną historię bardziej znam z literatury i opowiadań żony dowódcy Kurska, Kolesnikowej. Poruszająca bardzo historia. O filmie, o którym piszesz, nie słyszałam, a tak go opisałeś i zareklamowałeś, że muszę go gdzieś znaleźć i obejrzeć. Może masz jakieś namiary na niego, Netflix, Player, Canal+ online, te platformy mam dostępne, no chyba, że gdzieś w necie. Byłabym bardzo wdzięczna, za pomoc w odnalezieniu tego filmu.

Tak, "Polowanie na Czerwony Październik", "Karmazynowy przypływ" czy nasz, jeszcze czarno- biały "ORP Orzeł", to znane filmy o tematyce podwodnej. I to są dobre filmy, ale "Okręt" jest, przynajmniej moim zdaniem, genialny. I fajnie, że jak piszesz, powstanie nowa wersja "Orła". Historia tego okrętu jest ciekawa, a ludzie na nim służący zasługują żeby o ich służbie opowiedzieć na nowo. Boleję nad tym, że u nas tego rodzaju produkcja kuleje i nawet jeśli coś takiego powstaje to okazuje się gniotem jak to było choćby w przypadku "Bitwy Warszawskiej". Liczę, że z "Orłem" będzie inaczej. Ale choćby taki rotmistrz Pilecki. Pomnikowa postać, a jego życiorys to gotowy scenariusz filmowy. I gdyby on był Amerykaninem, to już dawno powstałaby holyłódzka superprodukcja z wielomiilionowym budżetem i Brucem Willisem, Tomem Cruisem, Bradem Pittem, Melem Gibsonem czy Benem Affleckiem w roli głównej. I to byłby hicior o zasięgu światowym. Ale rotmistrz był Polakiem, więc u nas powstały jedynie jakieś niemal chałupnicze produkcje, jak te gdzie w tytułową rolę wcielili się czy to Marek Probosz cz Marcin Kwaśny. Bo po co kręcić filmy z prawdziwego zdarzenia o kimś takim jak rotmistrz Pilecki? On był polskim patriotą i wierzył w Boga, więc po co to komu? Lepiej kręcić jakieś badziewne "Idy" i inne "Pokłosia" ukazujące Polaków w jak najgorszym świetle. Ech, szkoda gadać. A tego filmu Sweet na Netflixie nie ma. Czy jest na tych innych platformach to nie wiem, ale całkiem możliwe. Ja po prostu na you tubie wpisuję "Das Boot" i już jako pierwsza propozycja pojawia się wersja reżyserska, która trwa 3, 5 godziny i przeważnie tę wersję oglądam...

Nie będę więc szukać po platformach, a wpiszę sobie w YT tak jak Ty to robisz i obejrzę, tym bardziej, że mam możliwość oglądania YT na dużym ekranie. Dziękuję Ci Sneer.:)

To jestem ciekawy Sweet jakie film zrobi na Tobie wrażenie. I nie zdziwię się jeśli nie przypadnie Tobie do gustu. Bo nie każdego ta tematyka musi interesować. Mnie kiedyś bardzo interesowała II wojna światowa, w tym również wojna podwodna. I gdzieś na półce mam nawet porcelanową miniaturową figurkę U-Boota, którą przywiozłem sobie z Mamerek jak byliśmy na Mazurach. Trochę dziwne, bo w Mamerkach mieściła się polowa kwatera OKH czyli Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych, a nie Kriegsmarine, a jest tam makieta U-Boota i wśród pamiątek do nabycia był właśnie ten okręt. Ale ten temat trzeba lubić, ja lubię, a inni niekoniecznie muszą. Mnie na przykład o wielu dobrych filmach daje znać Piaa. I pamiętam jak kiedyś zachwycała się ona serialem "Lucyfer". Próbowałem się zmusić żeby to obejrzeć, bo jak Piaa poleca to musi być dobre. I niestety to nie dla mnie. Może dlatego, że to serial i ileś sezonów, ileś odcinków i powinno się oglądać od początku, a nie jakś przypadkowy odcinek, a może po prostu jestem za tępy na ten serial, nie wiem. Dlatego nie zdziwię się jeśli "Das Boot" się Tobie nie spodoba, bo to film o dość specyficznej tematyce i raczej obcej kobietom. A w nawiązaniu do konwencji miejsca, w którym jesteśmy, to kiedyś u Freuda w jego "Wstępie do psychoanalizy" przeczytałem, że przedmioty o takim kształcie jak właśnie U-Boot to symbole falliczne. Dlatego zainteresowanie tymi okrętami powinno mnie jako zdeklarowanego heteryka i homofoba nieco niepokoić. Ale pomijając fakt, że całą tę teorię Freuda można moim zdaniem o kant dupy potłuc, to U-Boot jakby nie było jest statkiem, a statek to już zdecydowanie motyw waginalny. Czyli chyba jednak ze mną wszystko w porządku...

Spokojnie, spokojnie, dam znać jak obejrzę ten film. To prawie 4 h oglądania, więc muszę go obejrzeć w jakimś dogodnym czasie, i to w całości, bo nie lubię takich filmów oglądać na raty.

Sneer, już nic więcej nie można dodać do recenzji tego filmu, niż to co Ty napisałeś, chodzi o "Das Boot". W końcu znalazłam czas, by obejrzeć ten film. Mogę jedynie dodać, że film należy oglądać raczej wieczorem, gdy jest już ciemno, a nawet w nocy, ze względu na ciemne sceny, które były nakręcane w nocy lub we wnętrzu łodzi. Podchodziłam dwa razy do tego filmu. Pierwszy raz w dzień i gdy zaczęłam wytężać wzrok, to powiedziałam sobie - o nie, ten film trzeba oglądać po ciemku.
Jest tak jak napisałeś - to bardzo wciągający dramat wojenny, gdzie im bliżej końca filmu, tym akcja staje się bardziej dramatyczna.
Odkryłam w sobie pewną sprzeczność...Powinnam przecież kibicować aliantom, a było odwrotnie. Nie chcę zdradzać końca, bo może ktoś jeszcze nie obejrzał tego filmu, a z Twoim poleceniem, polecam również i ja obejrzeć ten film, bo naprawdę warto. Dziękuję Ci Sneer, to była bardzo dobra propozycja...

...a zauważyłam w tym filmie młodego Herberta Gronemeyera, którego kilka miesięcy temu przedstawiałam u mnie, w wielkim swoim utworze Mensch. Rozpoznasz go Sneer w tym filmie? :) Tutaj https://www.youtube.com/watch?v=-IERMGZuLM4 wraz z Bono.

Nic Ci nie będę wybaczać...wręcz odwrotnie - bardzo prosić o komentarze, ciekawostki o aktorach, scenach, o tych rzeczach, o których zwykły widz taki jak ja nie ma pojęcia. Już mam kolejny serial do omówienia...Wpadłam tylko na chwilkę w przerwie..."Wstrząsy wtórne", odc. nr 3. przede mną...

Sweet, z racji tego, że to mój ulubiony film, to trafiam czasami na informacje na jego temat. I właśnie jakiś czas temu widziałem aktualne zdjęcia grających w nim aktorów. Niektórych, choć przybyło im siwych włosów, zmarszczek czy dodatkowych kilogramów, nie miałem problemu rozpoznać, ale byli i tacy, których zupełnie nie mogłem skojarzyć. Dlatego Gronemeyera rozpoznałem na Twoim filmie, ale dlatego, że wcześniej widziałem jego aktualne zdjęcie. Bez tego to sam nie wiem czy to by mi się udało. Wydaje mi się, że Gronemeyer ma takie dość charakterystyczne spojrzenie czy wyraz oczu, że i tak bym go rozpoznał, ale to tylko moje przypuszczenie i nie mam co do tego pewności...

Sneer, już Mirka wyjaśniła wszystko.:) Zaskoczyło mnie to, że Gronemeyera znałam jako wokalistę, a już szczególnie w tym utworze Mensch, a tu proszę, to również aktor i to z dorobkiem ról w wielu filmach.

To u mnie odwrotnie, wiedziałem, że to aktor, a ostatnio okazało się, że on również śpiewa. Sweet, a powiedz mi jak podobała się Tobie ścieżka dźwiękowa z tego filmu? Bo moim zdaniem niedoścignionym mistrzem muzyki filmowej jest Morricone, lubię też Vangelisa. Zresztą ten jego Conquest of Paradise gdzieś tu na Dziuplę kiedyś chyba wrzuciłem. Ale gdybym miał wymienić jeden tytuł, to byłaby muzyka właśnie z "Okrętu". Ona potęguje napięcie, buduje klimat filmu i jest po prostu zajebista...

Powiem tak...akcja na statku zupełnie mi przyćmiła tę ścieżkę dźwiękową. Jakoś nie zwróciłam na nią uwagi, ale może to przez to, że skupiałam się na fabule. Na pewno jest dobra i tak jak piszesz podkreśla napięcie i klimat. Co do muzyki filmowej to jednak jestem bardzo wybredna, bo mogę Ci zanucić w każdej chwili wspomnianego Ennio Moriccone z filmu "Dawno temu w Ameryce"(jeden z moich ulubionych filmów), lub Lalo Schifrina - "Szczęki". Muzykę z filmu Szczęki, jest czasem podkładana w innych filmach dokumentalnych o rekinach. Uważam, że to istny majstersztyk muzyki filmowej, budujący tak napięcie od pierwszych scen, że wbija widza w fotel, zanim dobrze się jeszcze nie usadowił. Podobnie kiedyś Hitchcock w "Psychozie", tak mocno podbił muzyką, scenę pod prysznicem. Niestety nie wiem kto był autorem tamtej muzyki. No i oczywiście muzyka z filmu "Zorba". światowy hit. Pewnie jest tego więcej, ale akurat w tej chwili mi nie wpada nic do mojej blond głowy.:P:)

Gdy pisałam ten komentarz, to na końcu już miałam napisane -" nie wiem kto był autorem tamtej muzyki, ale pewnie Mirka zaraz po przeczytaniu tego komentarza, zaraz mi wszystko wyjaśni". Sama nie wiem dlaczego tę końcówkę usunęłam? Chyba dlatego, że nie chciałam zapeszyć. Powinnam jednak wierzyć w to co mam na myśli.:) Dziękuję.:)

Był w tym filmie pokazany taras widokowy na dolinę Langtang i Himalaje. Powiedzenie Goethe'go - "Zobaczyć Neapol i umrzeć", jest mało adekwatne do tego co można zobaczyć z tego tarasu. Tam naprawdę można sobie westchnąć i powiedzieć - Boże, ja już nic więcej nie potrzebuję widzieć na tym świecie, więc możesz mnie zabierać do siebie...
O ile tam byłaś Mirko, to jest to kolejna rzecz, którą Ci szczerze zazdroszczę. Nie wiem czy cokolwiek przebija ten widok, chociaż pewnie w swoim, pięknym życiu podróżniczki, widziałaś już niejeden widok, który zapiera dech w piersi...

Jak kiedyś będziesz pisać swoją autobiografię, chociaż być może już taką napisałaś, więc dopiszę - jak będziesz uzupełniać, to wspomnij mnie gdzieś w jakimś mini rozdziale, akapicie, może być nawet jedna linijka...Nigdy już nie będę taką jak Ty, ale będę dumna z faktu, że Cię poznałam, chociaż w części i na dodatek w cyberprzestrzeni...

...And can you feel the love tonight? It is where we are...

... https://www.youtube.com/watch?v=fygkjJrlmCY ...

Sneer, wiem, że leci w kinach od kilku dni. Wiem również, że uwielbiasz tego rodzaju filmy i byłam pewna, że wybierzesz się i na "Orła". Nie myślałam, że tak szybko, ale to fajnie, bo to cechuje prawdziwego kinomana. Nie ma na co czekać, jak się coś lubi.
Co do recenzji to mnie zaskoczyłeś, bo znam pierwotną wersję "Orła", i tam było zupełnie coś innego o czym piszesz. Taki remake to powinien być lepszy, bo technika zrobiła krok milowy w dziedzinie kinematografii, jednak jak widać, technika to nie wszystko. Musi być jeszcze ktoś...ktoś taki jak Scorsese lub Spielberg, chociaż na pewno mamy na krajowym podwórku dobrych reżyserów. No nic, będę czekać na seans w Netflixie lub innej platformie, bo raczej chyba nieprędko wyemituje go TVP.

Wiesz Sweet, to jest tylko moja opinia i być może komuś się ten film podoba. Ale nie mnie, nie po obejrzeniu "Das Boot", gdy mam porównanie. Cała akcja rozgrywa się na okręcie podwodnym, a tak naprawdę nie poznajemy dobrze załogi. I w film powinno narastać napięcie, ale muszą być też momenty, gdy ono opada, dając widzowi chwilę wytchnienia. Tak jest właśnie w "Das Boot". A w "Orle" nie ma co opadać, bo i nic nie narasta. I ten film jest jakby kontynuacją tego starego filmu o Orle, więc nie ma tam niczego o jego losie w 39 roku. A przecież nie każdy musi wiedzieć o jego internowaniu czy przedarciu się do Anglii. I w filmie zastosowano taki filtr, który sprawia, że patrzymy jakby przez szybę. Ja tego nie kupuję, nie za bardzo mi się to podobało. Może gdyby taką technikę zastosowano żeby pokazać tylko ostatnie chwile okrętu, to wyglądałoby to inaczej, ale ten filtr pojawiający się przez większość filmu nie przypadł mi do gustu. i te niektóre sceny. Na przykład Orzeł wpływa sobie do holenderskiego portu. Orzeł to był kolos, jak na okręt podwodny był potężny, bo miał wyporność dwukrotnie większą od niemieckiego U-Boota 7B. I taki oceaniczny okręt podwodny wpływa sobie do płytkiego basenu portowego przez nikogo niezauważony i nie niepokojony. A Holandia była już wtedy chyba od paru dni okupowana przez Niemców. Aha! I co ten okręt tam robi? Obserwuje wesele na brzegu. Co chwilę do peryskopu podchodzi kolejny członek załogi i oglądają sobie tańce na nabrzeżu. Za pomocą zoomu widać dokładnie twarz panny młodej czy murzyna grającego na saksofonie. Ten peryskop chyba z NASA pożyczyli, bo technologia iście kosmiczna. Albo jak można sprawdzić czy wrogie jednostki są w pobliżu? W życiu byś na to nie wpadła. Trzeba walić kluczami w rury! Nigdy o tej nowatorskiej metodzie nie słyszałem, ale tak według twórców filmu robili na "Orle". A nie prościej było się wynurzyć i machać na wszystkie strony wołając: Ahoj Niemcy, tu jesteśmy?

Jest też pokazana scena walki. Orzeł rezygnuje ze swojego największego atutu czyli zanurzenia i postanawia się wynurzyć wiedząc, że wokół są niemieckie okręty. Co tam zagrożenie, że każdy niemiecki pocisk może uszkodzić kadłub sztywny, a wtedy okręt się już więcej nie zanurzy, albo zanurzy się już tylko raz żeby więcej nie wypłynąć. Do odważnych świat należy, więc Orzeł się wynurza! I teraz najlepsze. Okręt podwodny oprócz torped ma również działo średniego kalibru oraz działko przeciwlotnicze. Wbrew nazwie te ostatnie służą nie tylko do strzelania w powietrze. Bodaj najsłynniejsze, a być może również najlepsze działo przeciwpancerne II wojny to niemiecka "88", która pierwotnie była właśnie działem przeciwlotniczym. I jak myślisz z czego strzela załoga Orła? Z działa? Nie. Z działka plotn? Też nie. Z karabinów! I to nie maszynowych. I kto strzela? Sam kapitan. Bo też co kapitan w trakcie walki z wrogimi okrętami ma do roboty? A tak sobie chociaż postrzela. Wyobrażasz sobie takie absurdy w "Das Boot"? Obrazu dopełnia olej napędowy palący się jak benzyna, Schnellboot, który nie wiadomo czym jest dla twórców czy decyzja żeby poważnie uszkodzonym okrętem przechodzić przez zagrodę minową i iść na spotkanie z niemieckimi pancernikami. Osobna sprawa to możliwość spotkania tych ostatnich. Nie było na to żadnych szans. Gdy Scharnhorst i Gneisenau wychodziły z Kolonii, to Orzeł był zupełnie gdzie indziej. A gdy Orzeł mógłby teoretycznie być w Skagerraku, to niemieckie bliźniaki były już daleko na północy, za kołem podbiegunowym. Bo w dniu hipotetycznego zatonięcia Orła, one na wysokości Narviku posyłały właśnie na dno angielski lotniskowiec. A w filmie kilka razy pojawia się motyw walki Orła z Scharnhorstem. Fajnie się ten okręt prezentował z zewnątrz, albo jak podczas wynurzania wyłaniał się z fal i to jedyny plus tego filmu. Z aktorów jedynie Woronowicz, ten od nasłuchu, wyrażał jakieś emocje. Ale widziałem go i w rolach i dramatycznych i komediowych i to jest świetny aktor. Innym fatalny scenariusz nie pozwolił rozwinąć skrzydeł. Kiepski film i tyle...

Rany, chodzi oczywiście o Kilonię, a nie Kolonię. Z Kolonii to co najwyżej można barką na Ren wypłynąć...

Niemcy Zachodnie, lata 50-te ubiegłego wieku. Młody chłopak, nastolatek, przypadkowo poznaje starszą, dojrzałą kobietę i wdaje się z nią w kilkutygodniowy czy kilkumiesięczny romans. Kobieta ma pewną fanaberię, bo lubi przed czy po jak partner jej czyta książkę. Znajomość kończy się nagle zniknięciem kobiety. Mija kilka lat, nastolatek kończy studia prawnicze i jako obserwator uczestniczy w procesie byłych strażniczek obozowych z Auschwitz. I wtedy ze zdumieniem zauważa, że na ławie oskarżonych zasiada ta kobieta, z którą wcześniej łączyła go intymna relacja. Odkrywa sekret kobiety i jasne staje się dlaczego ona tak lubiła by jej czytać. Była analfabetką i sama tego nie potrafiła. Ten fakt mógł ją uratować, bo gdy inne oskarżone zostały skazane na symbolicznie niskie wyroki, to ona dostała dożywocie, gdyż sąd uznał, ze to ona podpisywała dokumenty. Jedno jej zeznanie, w którym przyznałaby się do swojego analfabetyzmu mogłoby odmienić jej losy. Jednak nie zrobiła tego i do końca nie wiadomo czy tylko z powodu wstydu czy może był to również rodzaj jej ekspiacji. Znakomite kino poruszające problem winy i kary i nawiązujące do tezy Hanny Arendt o banalności zła. I do tego ta gwiazdorska obsada, bo zobaczyć tam można i zjawiskową Kaśkę Winslet i Ralpha Fiennesa i Bruno Ganza. Świetny film!

I czy na pewno producentem "Lektora" był ten Weinstein, który został skazany za jakieś seksualne ekscesy, a nie jego brat? Możliwe, że coś pomyliłem, ale wydawało mi się, że to ten drugi...

O, wielkie dzięki, bo nawet nie wiedziałem. Muszę sprawdzić czy mam ten kanał, bo nie kojarzę. Jeśli mam to będzie dylemat: mecz czy film? Żużla to bym nie odpuścił, ale piłka tak średnio mnie interesuje, więc pewnie górę weźmie moja fascynacja tym filmem. Dziękuję Sweet...

Rany, dzisiaj to jestem zakręcony jak ruski termos, bo przeczytałem, że film jest o 20.00. Ale już oglądam. Właśnie torpeda w celu i pękają grodzie...

Jeszcze raz dzięki Sweet, bo uwielbiam ten film, a oglądanie go na komputerowym monitorze to jednak nie to samo co na dużym ekranie. Ale nieodparcie nasuwają się skojarzenia z naszym "Orłem" i niestety takie porównanie nie wypada dobrze dla naszej polskiej produkcji. U Niemców widać dbałość o każdy drobiazg, każdy detal. Tam każda scena, każdy dźwięk, gest czy słowo jest ważne. I ta wspomniana dbałość o szczegóły. Bo czy widziałaś tam żeby załoga słuchała radia? Płynąc na powierzchni owszem, ale w zanurzeniu słuchali płyt. A na "Orle" beztrosko słuchają sobie transmisji radiowych. I to płynąc w zanurzeniu! Bo kto by się tam przejmował takim szczegółem, że fale elektromagnetyczne (a ich rodzajem są fale radiowe) co do zasady nie przenikają wody. Albo postać kapitana. Na "Orle", gdy w peryskopie widać rozbitków, któryś z oficerów mówi: "Wynurzamy się". Co to jest? Co to za marynarka wojenna? Co to za zwyczaje? Na okręcie kapitan jest pierwszym po Bogu i tylko on może podjąć taką decyzję. W "Das Boot" kapitan mówi "Głębiej", Chief pyta nieśmiało "Na pewno?", a wtedy kapitan warknął: "Głębiej!" i bez mrugnięcia okiem wykonano jego rozkaz. Potem walcząc z niszczycielami schodzą grubo ponad 200 metrów i widać przerażenie na twarzach załogi, ale gdy kapitan nakazuje zejść niżej to wszyscy bez wahania wykonują jego rozkazy i dopiero jak zaczynają pękać nity, to kapitan decyduje się pójść 10 metrów w górę...

Albo gdy Kriechbaum pyta: "Kiedy wracamy?", to kapitan odpowiada: "kiedy wydam taki rozkaz panie starszy sterniku!" czym ucina dyskusję na ten temat. Albo te jego niektóre odzywki. "Panowie, zaczyna się wojna nerwów", albo "Szufla piachu. Dobry Bóg rzucił nam pod kil szuflę piachu!". I to jest kapitan, za takim dowódcą załoga bez wahania skoczy w ogień lub zakończy życie w odmętach Atlantyku. W "Das Boot" kapitan jest główną, centralną postacią, co nie przeszkadza widzowi postać również innych. W "Orle" kapitan po prostu jest, ale gdyby go zabrakło to dla filmu miałoby niewielkie znaczenie. Ja już nawet nie pamiętam kto tam wcielił się w postać kapitana, tak mało wyrazista była to rola. A i tak o reszcie załogi dowiadujemy się niewiele. W "Das Boot" dla Johanna dźwięk Diesli był tym czym symfonie Beethovena dla melomana i to widać na filmie. A kto był szefem maszynowni w "Orle"? Pojęcia nie mam. Nie, porządne kino wojenne to nadal coś co przekracza możliwości polskich reżyserów. A szkoda, bo mielibyśmy tyle do opowiedzenia. Z polskich produkcji to jedynie film o "Nilu" Fieldorfie mi się podobał...

Nie oglądałam Orła, ale w Das Boot, jest dokładnie tak jak piszesz. Film powinien odzwierciedlać naturalne zachowania ludzi, sytuacji. Widz ma się tak czuć jakby oglądał naturalne sceny na żywo, Das Boot tak miał. Jak było a polskiej produkcji, zobaczę przy najbliższej okazji.

Poza tym Sweet jeśli chodzi o "Orła" to niemal przez cały film przewija się motyw spotkania tytułowego okrętu z niemieckimi pancernikami. Pisałem już wcześniej, że nie było szans na takie spotkanie. Ale nawet nie w tym rzecz. Bo sam pomysł, że okręt podwodny ma wytropić i potem zatopić wrogi pancernik uważam za absurdalny. Owszem zdarzało się, że Niemcy na Morzu Śródziemnym potrafili zatopić lotniskowiec czy nawet pancernik, ale to na zasadzie wyjątku. Ot, nadarzyła się okazja, to dlaczego nie spróbować? Ale okręt podwodny nie był do tego przeznaczony. One świetnie się sprawdzały w przerywaniu wrogich linii zaopatrzeniowych i zwalczaniu transportowców. Zresztą to jest jeden z największych błędów Japończyków podczas II wojny, że ich okręty podwodne walczyły z amerykańskimi okrętami bojowymi zamiast z transportowcami. To wynikało poniekąd z ich tradycji samurajskich. Amerykanie tego błędu nie popełnili i japońską flotę zwalczały amerykańskie okręty bojowe, a okręty podwodne polowały na japońskie transportowce. Niemieckie U-Booty na Atlantyku robiły dokładnie to samo czyli zwalczały alianckie transportowce. A twórcy "Orła" uparli się, że ten okręt miał upolować niemieckie pancerniki. Dla mnie absurd i niezrozumienie zasad wojny podwodnej. To o czym wspomniałem tutaj czy we wcześniejszych wpisach to są takie rażące błędy, na które ja zwróciłem uwagę. A przecież ja się na tym za bardzo nie znam, jedynie kiedyś pasjonowała mnie II wojna. Podejrzewam, że gdyby wypowiedzieli się znawcy tematu to wychwyciliby znacznie więcej niedorzeczności i nie zostawiliby na tym filmie przysłowiowej suchej nitki...

Film jest kiepski, to nie ulega wątpliwości. Ale co on ma wspólnego z PiS-em to ja nie wiem, bo żadnego związku nie dostrzegam...

No to oświeć mnie, bo nie każdy ma w sobie taki swoisty barometr wykrywający poziom pisowskości danego dzieła. Nie czytałem napisów końcowych, ale może sam pan Prezes pisał scenariusz? Albo działacze pisowskiej młodzieżówki zagrali jakieś epizodyczne role? Bo ja tam w obsadzie nie widziałem ani Zelnika, ani Rewińskiego, ani Dałkowskiej, Chodakowskiej i Łaniewskiej czyli tych, którym lewactwo zarzuca kolaborację z PiS-em. Może w ogóle istnieć pisowska propaganda kinowa bez Zelnika w jednej z głównych ról?

A, już rozumiem! Film jest słaby. Dlaczego? Bo jest pisowski. A dlaczego jest pisowski? No bo jest słaby...

Czyli śmiało można iść, bo właśnie tych efektów jestem ciekawy. Przy pierwszym "Avatarze" ich nie doświadczyłem, bo nie pamiętam już gdzie i na czym go oglądałem, ale to na pewno nie było w kinie. Za to pamiętam pierwszy obejrzany film w 3D. To była bajka, bo czasami żeby sprawić mu frajdę zabierałem syna do kina. Na tych bajkach zdarzało mi się przysypiać, bo to nie moja kategoria wiekowa, a tamtego "Kota w butach" pamiętam do dzisiaj właśnie ze względu na 3D. Ale zaskoczyła mnie ta dziurawa fabuła. W końcu Cameron to twórca najlepszego filmu s-f w historii, więc już samo jego nazwisko powinno być gwarancją odpowiedniego poziomu. Z drugiej strony od powstania "Terminatora" za chwilę minie równe 40 lat, to facet miał prawo się zestarzeć. No nic, trzeba będzie jutro obejrzeć...

My byliśmy. Niezła bajka, choć prawa fizyki zostały tam tak przeruchane, że można byłoby z tego zrobić ciekawą analizę. Wizualia robią wrażenie - jak nie lubimy 3D, tak to wywoływało ciekawy efekt. Ale rzyci nie urywa. Jak cię bawił pierwszy Avatar - zobacz, jak nie, to nie masz czego szukać.

Również byłem. I jak wcześniej napisała Mira efekty robią wrażenie. Fajnie zostało pokazane całe bogactwo flory i fauny Pandory. Fabuła ma widoczne braki, pod koniec to już był prawie melodramat i macie rację, że dupy nie urywa, ale da się to oglądać. Natomiast zaciekawiły mnie te prawa fizyki, w jakich sytuacjach one zostały naruszone, możecie coś więcej o tym, bo jakoś akurat na to nie zwróciłem uwagi...

A tutaj akurat się nie zgodzę. Dobra fantastyka nie musi, a wręcz nie powinna być sprzeczna z prawami fizyki. I u Lema tego nie zauważyłem. Co prawda Lem to dziesiątki książek i tysiące zapisanych stron i nie dałbym sobie niczego uciąć za to, że na pewno gdzieś nie napisał on czegoś sprzecznego z prawami fizyki, ale generalnie czegoś takiego co by mnie raziło pod tym względem u Lema sobie nie przypominam. Science- fiction to taka kategoria, która pozwala popuścić cugle wyobraźni i kreować światy, sytuacje, wydarzenia, które są mało prawdopodobne czy wręcz na dzień dzisiejszy niemożliwe do zrealizowania, ale to nie znaczy, że muszą być sprzeczne z prawami fizyki. I może przykład. Osiągnięcie prędkości nadświetlnej przez obiekt posiadający masę jest niemożliwe dzisiaj, za tysiąc lat i za milion lat również. Jest to sprzeczne z prawami fizyki i teoria względności wyjaśnia dlaczego. A osiągnięcie przez ludzki statek kosmiczny prędkości 0,5 czy 0,7 prędkości światła jest niemożliwe dzisiaj i za tysiąc lat pewnie nadal tak będzie, ale nie jest sprzeczne z prawami fizyki, więc kiedyś, może za milion lat być może człowiek będzie z taką prędkością podróżował. Dlatego jeśli bohaterowie Lema, Zajdla czy Asimova poruszają się z taką prędkością to nie jest to żadnym złamaniem praw fizyki, choć dzisiaj jest to niemożliwe...

Taka teleportacja jest niemożliwa i dzisiaj i zawsze. Dlaczego? Kłania się zasada nieoznaczoności Heisenberga. Wykorzystanie do napędu statku komicznego anihilacji antymaterii jest niemożliwe dzisiaj. I za tysiąc lat pewnie też będzie niemożliwe, bo trudności jakie trzeba będzie przy tym pokonać są przeogromne. Ale nie jest to sprzeczne z prawami fizyki, więc może za milion lat uda się to zrealizować. I dlatego nie razi mnie, gdy takie pomysły pojawiają się w literaturze fantastycznej. Sam kiedyś napisałem sobie opowiadanie fantastyczne i ludzie zmierzający do układu Tau Ceti podróżowali statkiem napędzanym właśnie antymaterią. Podobnie z hibernacją. Dziś jest ona poza naszym zasięgiem. Co prawda potrafimy człowieka zamrozić, ale gorzej z jego odmrożeniem po wyciągnięciu z lodówki. Dzisiaj tego nie potrafimy, ale za sto czy tysiąc lat to się może zmienić i dlatego jeśli bohaterowie Zajdla przemierzają przestrzeń kosmiczną w komorach hibernacyjnych to nie jest sprzeczne z prawami fizyki czy biologii. A jeśli chodzi o "Star Treka", to chociaż zdarzają się tam proste gafy ( np. na Enterprise nie tylko widać, ale i słychać wybuch stacji kosmicznej) i naruszono tam kilka praw fizyki, to trzeba przyznać, że mieli świetnych konsultantów naukowych, bo nawet jak naginano prawa fizyki to próbowano je zgrabnie uzasadnić np. tworząc tzw. kompensatory Heisenberga. Dlatego ciekawy byłem jakie też prawa fizyki naruszono w "Avatarze", bo nie zwróciłem na to uwagi podczas seansu...

Nie wiem jak będzie za 1012 lat. Pewnie inaczej. A może nas czyli ludzi już nie będzie? Kto to wie? Dlatego lubię poczytać ludzi z wyobraźnią, którzy dzielą się z czytelnikami swoimi przemyśleniami na ten temat. I nie chodzi o zabranianie czegokolwiek twórcom. To rzecz gustu. Ja akurat gustuję w historiach, w których są jakieś pozory realności, które mogą się zdarzyć może nie dziś czy jutro, ale kiedyś tam. Dlatego np. nie przepadam za gatunkiem fantasy. Choć i tu są wyjątki, bo "Wiedźmin" bardzo mi się podobał i kiedyś jedna książka Pratchetta również. Zresztą dużo zależy od kunsztu autora. Bo czy to co zawarł w "Końcu wieczności" Asimov może się kiedyś zdarzyć? Śmiem wątpić. A czyta się to znakomicie...

Ludzie są różni i chyba to jest w nas piękne, że nie jesteśmy jak stado lemingów, nie jesteśmy jak mrówki czy pszczoły, wszyscy podobni do siebie, tylko każdy człowiek to autonomiczna jednostka. Wchodzę do Empiku, gdzie pełno regałów z książkami i mijam kobietę stojącą przy stoisku z jakimiś miłosnymi melodramatami. Zupełnie mnie to nie interesuje i podchodzę do regału z fantastyką. Ta kobieta przy melodramatach spogląda na mnie i co sobie ona może pomyśleć? Pewnie coś w rodzaju: Fantastyka? Przecież to jakieś bzdury. I o to chodzi, każdy znajdzie coś dla siebie, bo ludzie są różni. "Interstellar"? Jak najbardziej, bo fajna kosmiczna tematyka. "Incepcja"? Już mniej, choć to dobry film z oryginalnym pomysłem. Ale "Indiana Jones"? Raczej nie, choć to i tak o klasę lepsze od tych głupawych seriali w TV. I tak mnie kiedyś zastanawiało co się dzieje z tymi różnymi gadżetami z filmów. Trafiają na złom? Na śmietnik? Do jakiegoś muzeum? A oni sobie je pożyczają...

Wcale mnie to nie dziwi, bo Wy w tej Ameryce to potraficie zarabiać na wszystkim. Pewnie nie jest to kwestia uzdolnień i talentów, a tego, że dostaliście i wykorzystaliście szansę od losu. Bo gdy inni się wzajemnie wyżynali, zastanawiali się jak przeżyć kolejny dzień lub byli nękani jako spekulanci czy inni wyzyskiwacze, to Wy w tej Ameryce pokolenie po pokoleniu bogaciliście się, handlowaliście, budowaliście rodzinne fortuny i robienie interesów macie we krwi. Wojtek Cejrowski to fajnie opisał. Tu w Polsce miał problemy z załatwieniem spraw bankowych chociaż mieszkał tu od kilkudziesięciu lat. Bo tu liczą się tylko procedury, musisz mieć stały dochód w odpowiedniej wysokości, a jak nie masz to zjeżdżaj, bo tu pracownik ma w dupie czy jego bank zarobi, ważne są procedury. A jak Wojtek w Nashville w Tennesee założył firmę promującą muzykę country i poszedł do miejscowego banku chociaż nikt go tam nie znał, to właściciela banku interesowało tylko to czy jego bank może na tym zarobić. Nie może zarobić? To przykro, ale żegnamy pana. Może zarobić? To serdecznie witamy panie Wojtku i gówno nas obchodzi czy i gdzie masz pan stały dochód. Oczywiście przejaskrawiam i piszę skrótowo, ale tak to z grubsza wyglądało. I jak potem Wojtek sprowadzał na występy do Polski między innymi Brady Sealsa ("God Blessed Texas") czy Kathy Matteę (rola w "Mavericku") to wszelkie transakcje z tym związane przeprowadzał i czerpał z tego zyski właśnie ten bank w Nashville. No zarabiać to Amerykanie potrafią na wszystkim...

W II Rzeszy, która z powodu angielskiej blokady morskiej cierpi na dotkliwe braki niemal w każdej dziedzinie łatwo o świeżych rekrutów, ale ciężko o nowe mundury, bo sukno na nie pewnie nie jest tanie. Dlatego nic się nie może zmarnować i widz szczegółowo poznaje losy takiego munduru: zdjęcie go z zabitego, sortowanie, pakowanie, transport, pralnia, zakład krawiecki, aż w końcu w punkcie poborowym odbiera go nowy rekrut. I tylko pozostawiona zapewne przez roztargnienie metka z nazwiskiem świadczy, że ten mundur już do kogoś należał. Jak dla mnie to mocna scena. Może dlatego, że skojarzyła mi się z "Katyniem", w którym już nie pamiętam Chyra lub Żmijewski mówi: "Guziki, zostaną po nas tylko guziki". Bohater Remarque'a mógłby powiedzieć: " Metki, zostaną po nas tylko metki z nazwiskiem". I czy czegoś Wam to nie przypomina? Bo od roku głośno jest o armii, która bez trudu potrafi zmobilizować setki tysięcy rekrutów, ale ma duże problemy żeby ubrać ich w mundury i dać do ręki sprawne karabiny. Ale o ile początek filmu jest mocny, to jego zakończenie niestety słabe. Generał nie zgadzający się na zawieszenie broni wysyła żołnierzy do niemal samobójczego ataku, w którym główny bohater ginie prawie dokładnie w momencie wejścia w życie tego zawieszenia. Co do samego bohatera to trochę mało wyrazisty. To już lepiej pod tym względem wypadł jego kumpel Katczyński. On też zginął ostatniego dnia wojny, ale nie w tym samobójczym ataku, a pół godziny wcześniej postrzelony przez francuskiego dzieciaka. No jak na mój gust to zakończenie zbytnio holyłódzkie. Obaj bez szwanku wyszli z wielomiesięcznych walk pozycyjnych, odparli atak czołgów itd. i obaj zginęli akurat w ostatniej godzinie wojny. Ten aliancki atak czołgowy został ciekawie pokazany, choć twórców ewidentnie nieco poniosła fantazja, bo ówczesne czołgi były pokracznymi pojazdami z prymitywnymi jeszcze układami jezdnymi i kłopotliwe było dla nich pokonanie leju po bombie, a te filmowe czołgi zgrabnie przejeżdżały przez niemieckie okopy i posiadały zawieszenie z tymi dużymi kołami jezdnymi przypominające to drugowojenne, czyli kilkadziesiąt lat późniejsze. Ale mimo tych kilku braków, to film jest całkiem dobry. Może nie wybitny, jak choćby "Stalingrad", ale całkiem solidny. I wystarczająco jasno pokazał to co w swoim dziele chciał oddać Remarque, czyli bezsens tamtej wojny i traktowanie zwykłego żołnierza jak mięsa armatniego mniej cennego niż mundur, który tymczasowo nosi. Oraz tego jak szybko w zderzeniu z frontowymi realiami z karmionego patriotycznymi sloganami rekruta ulatuje wojenna euforia...

Bo to są, chodzi o te mundury, takie rzeczy, o których człowiek nie myśli, dopóki mu ktoś nie zwróci na to uwagi. Na przykład zastanawialiście się kiedyś co działo się w czasie wojny z bardzo ciężko rannymi? Ale nie takimi, którym urwało rękę lub nogę, bo z tym choć ciężko, ale da się jakoś żyć. Ale na wojnie zdarzają się również przypadki osób, którym został tylko korpus z głową, bo stracili wszystkie kończyny lub którzy utracili połowę twarzy. Nigdy nawet nie pomyślałem o losie takich osób dopóki w jednej z książek Kirsta, nie pamiętam już której, przeczytałem o szpitalu, którego nie było na żadnej z map lub oficjalnie mieścił się tam jakiś fikcyjny ośrodek, a w którym właśnie trzymano tak potwornie okaleczonych. Nie można ich było pokazać społeczeństwu, nie można ich było oddać rodzinie, zresztą pewnie sami poszkodowani nie chcieliby żeby najbliżsi oglądali ich w takim stanie, więc trzymano ich w takim szpitalu bez adresu. Albo takie Auschwitz. Wiadomo baraki, piece, krematoryjne kominy i już to robi wrażenie. Ale tego można się tam spodziewać, bo o tym się słyszało. A mnie najbardziej zszokowały tam stosy przedmiotów osobistych więźniów. Dopiero te stosy butów, okularów i co tam jeszcze jest, gdy się to ogląda na własne oczy pozwala uzmysłowić człowiekowi skalę tego co tam się wydarzyło. I obraz tych mundurów, dodatkowo wzmocniony jeszcze złowrogo brzmiącym motywem muzycznym, mówi chyba więcej o tej wojnie niż setki zapisanych stron opisujących przebieg tego konfliktu...

No racja, "Fabryka oficerów". Pamięć u mnie dobra, ale krótka, bo wiedziałem tylko, że na pewno nie "Noc długich noży", ani "08/15"...

Skoro o filmach o tematyce wojennej, to ja też obejrzałam z zaciekawieniem - Jeniec, jak daleko nogi poniosą. Ponoć autentyczna historia niemieckiego żołnierza. Jak dla mnie...oglądałam z zainteresowaniem.

Tak, dobry film. O determinacji dwóch ludzi, ściganego i ścigającego. Jak ostatni raz to oglądałem to mi się tak skojarzyło z "Nędznikami" Hugo, bo tam ten policjant, zdaje się że było mu Jabert też latami ścigał Jeana Valjeana, a jak już go dopadł to podobnie jak ten sowiecki oficer pozwolił mu odejść...

Marc, bo tak ma na imię, postanawia skorzystać z okazji i dać się zaraz po śmierci zamrozić w nadziei, że kiedyś w przyszłości zostanie przywrócony do życia. I po 80 latach fikcja staje się realnością i Marc zostaje wyciągnięty z ciekłego azotu i ożywiony. Ale jego egzystencja wcale nie przypomina sielanki. Jest pierwszym udanie wybudzonym z kriogenicznego snu i medycy oraz naukowcy przyszłości traktują go jak doświadczalnego królika. On sam w nie do końca swoim ciele nie czuje się dobrze, doskwiera mu samotność i poczucie wyobcowania. Należał do innego świata, w nim był osadzony i z niego został wyrwany jakby z korzeniami i przeniesiony do rzeczywistości, której nie rozumiał i z którą nie czuł żadnego emocjonalnego związku. Człowiek to jednak istota społeczna wchodząca w różne interakcje z innymi ludźmi, z którymi łączy go większa lub mniejsza,ale jakaś więź. I człowiek żyje w określonym czasie i miejscu i z tą czasoprzestrzenią jest związany wspomnieniami, emocjami, namiętnościami. Pozbawiony tego wszystkiego i przeniesiony nagle w inne czasy może odczuwać tak jak to było w przypadku Marca przytłaczającą pustkę i samotność. Pod tym względem przypomina mi to "Powrót z gwiazd" Lema. Lubię filmy skłaniające do jakiejś refleksji, a w przypadku tej produkcji narzucają się pytania o istotę naszej ludzkiej natury. Czy człowiek to tylko zlepek komórek i tkanek, które wraz z rozwojem i postępem będzie można w coraz większym stopniu regenerować, odtwarzać lub zastępować sztucznymi? Chyba nie, bo czym wtedy różnilibyśmy się od ameby? Tylko ilością i stopniem skomplikowania tych komórek. Może więc człowiek to świadomość, psychika, emocje, czyli te wszystkie procesy zachodzące w mózgu? Też nie, a przynajmniej nie tylko. Małgorzata Salik w bardzo dobrej książce "Płomień" opisuje historię dwóch astronautów, którzy zostali poddani tzw. mapowaniu mózgu. Ich ciała były martwe, ale mózgi nadal żyły, funkcjonowały. I ja bym ich ludźmi nie nazwał. Wychodzi, że zgodnie z oczywistą prawdą człowiek to ciało i dusza i przynajmniej na tym świecie nie da się tego rozdzielić. Niby banał, ale czasami trzeba obejrzeć film żeby to sobie uświadomić. I uzdrawiając jedno, a zaniedbując przy tym drugie zamiast uszczęśliwić ludzi można uzyskać odmienny efekt czyli uczynić ich życie koszmarem pozbawionym sensu. Podobał mi się ten film. Ze spraw mniej istotnych zwróciła moją uwagę drugoplanowa rola kobiety, która była partnerką Marca w tym jego pierwszym życiu. Piękna aktorka o nazwisku Chaplin i takim semickim typie urody, który akurat mnie się podoba...

Już troszkę oglądałam El Camino i ten o Saulu. Jest dokładnie tak jak napisałaś. Nie buduje tak napięcia jak w BB. Jednak po takiej dawce jaką mi dostarczył BB trudno o coś porównywalnego. Serial jest uznawany, tak jak napisałam wcześniej, za jeden z najlepszych wszech czasów. Jednak z pewnością te dwa jeszcze obejrzę, tak samo jak Twoją galerię, by odszukać to o czym napisałaś.

Wiesz Irko, pewnie wszystkie te platformy filmowe skręciły w stronę poprawności politycznej, bo taki niestety jest ogólny trend, ale Netflix na tym polu szczególnie się wyróżnia. Dzisiaj produkcje filmowe tworzy się według klucza. Musi być odpowiednia ilość czarnych aktorów, silnych i niezależnych kobiet, wątków LGBT itd. Traci na tym fabuła i atrakcyjność filmu, ale postęp wymaga ofiar. I na tym polu Netflix zdecydowanie wyprzedził konkurencję, to taki stachanowiec politycznej poprawności, który znacznie przekracza wszelkie wymagane normy. Może Cie to Irko zaskoczy, ale ja w dzieciństwie byłem chłopcem i miałem takie chłopięce zainteresowania. Nie wiem, ale jakoś nigdy nie kręciło mnie przymierzanie sukienek czy zabawa lalkami. I jeśli chodzi o filmy to na przykład uwielbiałem "Robin Hooda", tego z Michaelem Praedem. Strugałem drewniane miecze i łuki i wcielałem się w postaci Szkarłatnego Willa, Małego Johna czy Nasira walczących z podstępnym szeryfem z Nottingham. Ale mam siostrę, więc chcąc nie chcąc wiem czym wtedy żyły dziewczyny. Moja siostra była fanką zespołu muzycznego New Kids On The Block, oglądała serial "Przyjaciele" i wzruszała się losami Anki z zielonego wzgórza. I dzisiaj na Netflixie już "Przyjaciół" nie zobaczysz. Serial, który 20 lat temu bił rekordy popularności został skrytykowany, bo nie grali w nim czarni i oni sobie tam czasami żartowali z gejów czy z osób z nadwagą. Jennifer Aniston powinna oficjalnie się pokajać, przeprosić i wytłumaczyć, że była młoda i głupia i tylko dlatego zagrała w tym rasistowskim i homofobicznym serialu. New Kids On The Block? Pięciu chłopaków, wszyscy biali i wśród nich żadnego geja czy transa. Dajcie spokój, powinni tego zabronić!...

Za to na Netflixie można obejrzeć przygody Ani z zielonego wzgórza. Z tym, że nieco przerobiono scenariusz. Krótko mówiąc: pedofilia, rasizm, transpłciowość, antysemityzm, homoseksualizm, z tym wszystkim styka się Ania. Bo przecież takimi problemami żyły dziewczynki na kanadyjskiej prowincji na przełomie XIX i XX wieku. Pani Lucy Montgomery pewnie się w grobie przewraca, ale dobrze tak rasistce i homofobce. I takich przykładów można mnożyć właściwie w nieskończoność. Serial o wyprawie na Marsa, no coś dla mnie. I jeszcze mogłem machnąć ręką na to, że kapitanem jest kobieta i to taka z problemami emocjonalnymi, że na pokład trafia ktoś z wirusem, że powodzenie całej wyprawy zależy od jednego żagla, który jest nie do zastąpienia itd., ale gdy jedna z astronautek okazała się lesbą to nie zdzierżyłem i przestałem oglądać tego gniota. I nie wiem nawet czy oni wylądowali na Czerwonej Planecie czy po drodze się rozbili. Kiedyś znajoma mi mówiła, że włączyła dziecku bajkę o zwierzątkach. I co się okazało? Jakaś żyrafka czy zeberka miała rodziców. Dwóch tatusiów! Mamusię pewnie lew pożarł i tatuś doszedł do wniosku, że wszystkiego trzeba w życiu spróbować i teraz stworzy rodzinę z innym panem. Takie są żyrafy (a może zebry?) nowoczesne i postępowe. I żeby nie było, że tylko Sneer jest taki zacofany to sam Elon Musk, który współpracował z Netflixem, którego trudno posądzić o konserwatyzm, który ma dziecko według tej nowomowy określane jako "nieheteronormatywne" rok temu otwarcie powiedział, że Netflix przez lansowanie politycznej poprawności traci odbiorców. A tego serialu, o którym wspomniałaś to nie widziałem i na SkyShowtime go nie ma, ale jak tak go zachwalasz to jak kiedyś nadarzy się okazja trzeba będzie go obejrzeć...

I drugi film, czyli "Ziemia swoich synów" to niemal identyczna tematyka. Cywilizacja legła w gruzach na skutek bliżej niesprecyzowanej wojny. Ludzie żyją w prymitywnych warunkach, dochodzi do aktów kanibalizmu. I w takim świecie próbują przeżyć ojciec z synem. Ojciec swoje przemyślenia zapisuje w zeszycie, do którego syn nie ma dostępu. Ociec traktuje go szorstko i surowo, więc syn jest przekonany, ze ojciec go nienawidzi. Gdy ten ostatni umiera syn zabiera zeszyt i rusza w drogę chcąc znaleźć kogoś kto zna pismo i przeczyta mu zapiski ojca. Bardzo lubię taką postapokaliptyczną tematykę i zastanawia mnie wtedy jacy my naprawdę jesteśmy? Szlachetni, uczciwi, altruistyczni i skorzy do pomocy? Czy może źli, podstępni, chciwi i skłonni do przemocy oraz agresji? Pewnie i tacy i tacy, ale co i w jakich okolicznościach przeważa? W "Wyspie tajemnic" jest taka scena, gdy naczelnik więziennego szpitala mówi do DiCaprio: Gdyby normy społeczne zniknęły, a ja blokowałbym drogę do posiłku rozwaliłby mi pan łeb i pożarł co lepsze kawałki. Czy tak zachowywaliby się ludzie, gdyby nasz świat runął? Obyśmy nigdy nie musieli się o tym przekonać. A teraz film "Ad Astra". Tematyka kosmiczna, do tego w obsadzie Brad Pitt, Tommy Lee Jones i Donald Sutherland, to nie mogę sobie odmówić takiej przyjemności...

O, ciekawy wątek poruszylas. Ale to odpiszę po pracy...

Rzeczywiście jest tam taki motyw muzyczny i nawet nie wiedziałem, że to Mahler. A czy komendant obozu mógł go słuchać? Myślę, że to całkiem możliwe. Po pierwsze, komendant był kimś, był szychą w tej zbrodniczej hierarchii. I gdyby on się nie wyrabiał z eksterminacją o to wtedy przełożeni w Berlinie mogliby się przyczepić. Ale jak on wyrabiał normę, to w zaciszu gabinetu mógł sobie słuchać czego chciał. Adolf też nie słuchał wyłącznie Wagnera czy Bacha, bo w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy słuchał na przykład Czajkowskiego i Rachmaninowa. A po drugie, w takim Auschwitz działały obozowe orkiestry. Zdaje się, że były trzy duże orkiestry i kilka mniejszych zespołów, między innymi jazzowy. Ja byłem w szoku jak pierwszy raz o tym usłyszałem. Przecież już w latach 30-tych na Wystawie Sztuki Zdegenerowanej jazz został zaklasyfikowany jako "nigger-musik" i jako taki zakazany. Ale obozowi esesmani mieli ciężką robotę, więc przymykano oko, że po robocie relaksowali się przy czymś oficjalnie zakazanym. I bywało, że esesmani nakazywali grać orkiestrze popularne przeboje żydowskie. Któryś z nich nawet chwytał wtedy akordeon i też im przygrywał. A potem odkładał akordeon i wracał do mordowania. Podobno największe bydlaki i sadyści potrafili się wzruszyć przy muzyce i zamiast gardłowego głosu komend i rozkazów zdarzało im się rozmawiać z tymi muzykami prawie jak z normalnymi osobami, a nie podludźmi przeznaczonymi do likwidacji. Ale też dochodziło do upiornych scen. No bo jak jest koncert to musi być widownia. A o kogo było najłatwiej w Auschwitz? Wiadomo, o trupy. I esesmani sadzali na krzesłach czy ławkach trupy, wyciągali im na wierzch genitalia, twarze smarowali sadzą i orkiestra musiała grać przed takim audytorium. A niechby się pomylili czy zagrali jakąś fałszywą nutę! I co może dziwić to te orkiestry powstały nie z nakazu władz obozowych, a z inicjatywą wyszli sami więźniowie. Pewnie intencje mieli dobre. Wiedzieli, że w każdej chwili, dzisiaj czy jutro, mogą zginąć, a kochali muzykę, więc chcieli umilić czas współwięźniom. Ale w Auschwitz nie miało być miło, więc Niemcy wykorzystywali tych muzyków do swoich celów...

Jak na rampie pojawiał się nowy transport to grała orkiestra żeby wywołać wrażenie u nowo przybyłych, że może tam nie jest aż tak źle skoro wita ich orkiestra. Poza tym orkiestra grała więźniom opuszczającym obóz, gdy udawali się do pracy. Chodziło o to żeby oni sprawnie, szybko i w należytym porządku opuszczali obóz. Dlatego na przykład zrezygnowano z grania marszów francuskich. One były za szybkie i więźniowie gubili przy nich krok. Muzycy przygrywali też na imprezach obozowej załogi. Jakiś strażnik miał urodziny, to jedni czyli esesmańska ferajna, bawili się, był śmiech, strzelały korki od szampanów, drudzy czyli muzycy w obozowych drelichach im przygrywali, a trzeci w tym czasie opuszczali ten świat przez krematoryjny komin. I początkowo do orkiestry przyjmowano tylko więźniów aryjskich, ale potem wszystkich, w tym Żydów. Było to sprzeczne z nazistowskim prawem i w 40 czy 41 roku pewnie byłoby to niedopuszczalne, ale w 44, gdy Rzesza już konała nie przejmowano się tym. I ta muzyka może komuś z więźniów się podobała, ale jednak większość jej nienawidziła, bo wiadomo z czym się kojarzyła. Ale nie oceniam tych ludzi. Ani nie pochwalam, ani nie potępiam, bo to trzeba byłoby przeżyć to piekło żeby móc ich oceniać. W kontynuacji "CK Dezerterów", w tym filmie, w którym oni zrobili skok na ten bank w Łodzi, a na końcu Linda został wykastrowany jest taka scena, gdy Kania czyli Kondrat usiłuje nakłonić Habera czyli Zborowskiego do opuszczenia getta. Używa przy tym różnych argumentów, między innymi takiego, że oni jeszcze dzisiaj mogą zjeść prawdziwy rosół z kury. I Haber w swoim stylu odpowiada: Kania, ty mnie nie naciskaj, nie wywieraj presji, ty mnie nie męcz, Kania, ja muszę to spokojnie przemyśleć, ja muszę się zastanowić, Kania, ja nie mogę tak...i wtedy Haberowi przerywa córka mówiąc: Tate, ja chcę rosół z kury! Nam, którzy jedzą co, kiedy i ile chcemy może być ciężko zrozumieć, że motywacją do działania, do przystąpienia do obozowej orkiestry mogła być dodatkowa miska zupy z brukwi, bo taki też przywilej mieli ci muzycy. Dla wycieńczonego organizmu ta dodatkowa strawa mogła być kwestią życia i śmierci. Dlatego nie oceniam tych ludzi. A jako ciekawostkę mogę jeszcze dodać, że w Brzezince, na oddziale czy bloku kobiecym przewodziła kobiecej orkiestrze, była jej dyrygentką, kuzynka wspomnianego wcześniej Mahlera, jedna z najlepszych na świecie skrzypaczek...

W ogóle w tym filmie Scorsese są takie niedopowiedzenia, które można różnie interpretować. Tak jest na przykład z samym zakończeniem. I w przypadku tego lekarza z niemieckim akcentem też nie wiadomo czy to był ktoś w stylu Wernera von Brauna, czyli wybitnego naukowca, któremu ze względu na posiadaną wiedzę zapomniano nazistowską przeszłość czy może był on niemieckim antyfaszysta lub Niemcem z żydowskimi korzeniami, któremu udało się wyemigrować z Niemiec do USA jak na przykład Einstein. Jak dla mnie obie wersje są równie prawdopodobne, bo wiemy o nim tylko to, że mówił z niemieckim akcentem i był dobrym psychiatrą...

A z tą Wystawą to naziści mieli pewien problem. Bo pomysł był taki żeby z jednej strony pokazać prawdziwie niemiecką sztukę i ją gloryfikować, a z drugiej ukazać tę zdegenerowaną i miała ona zostać zohydzona w oczach niemieckiego społeczeństwa. I co się okazało? Ta część zdegenerowana była częściej czy liczniej odwiedzana przez widzów i dało się zauważyć, że jest oglądana z zainteresowaniem, a nie z dezaprobatą, co nie spodobało się nazistowskim notablom...

No ba! Pewnie, że to co zwalczane i zakazane budzi ciekawość. Weźmy na przykład takie kraje buddyjskie. W kilku krajach takich jak Bhutan, Birma, Sri Lanka, Laos buddyzm stanowi przeważającą większość i ma właściwie status oficjalnej religii. I co łączy te kraje? Oprócz buddyzmu łączy je to, że mniejszości religijne, w tym głównie chrześcijaństwo, są tam zwalczane i prześladowane. Ale mimo tych prześladowań i chrześcijaństwo i islam twardo się tam trzymają. Na Sri Lance buddyści doprowadzili kraj do ruiny. Państwo zbankrutowało, inflacja wynosi tam nie 15% jak u nas, a ponad 60%, a prezydent buddysta przed gniewem ludu spierdolił do Singapuru. Tak się dzieje jak do władzy dorwą się buddyści. Gdyby tam zorganizować taką wystawę, że po jednej stronie byłaby wspaniała sztuka buddyjska, a po drugiej zdegenerowana sztuka chrześcijańska, to też pewnie ta druga budziłaby większą ciekawość. Z tym, że akurat taka wystawa nigdy tam nie powstanie i to z prozaicznego powodu. Bo o ile istnieje sztuka chrześcijańska i jej wytwory nierzadko aż zapierają dech z wrażenia, to sztuka buddyjska to jest właściwie śmiech na sali. Zresztą nie tylko sztuka. To, że ja mogę pisać na laptopie, to że Ty możesz latać po świecie, to wszystko zawdzięczamy osiągnięciom opartej na chrześcijaństwie cywilizacji łacińskiej. Gdyby korzystać z buddyjskich zdobyczy to co najwyżej mogłabyś sobie po świecie popływać shikari. I chrześcijańskie randkowanie? Jest coś takiego? Chyba dla takich jak Terlikowski!

Bo z powodu zaszłości historycznych Amerykanie i Polacy mają zupełnie inny stosunek do swojego państwa. Dlatego Najmrodzki mógł budzić sympatię, bo okradał państwowe Pewexy i ośmieszał milicjantów czyli funkcjonariuszy opresyjnego państwa. Ale jak Amerykanie oceniają Abagnale to nie wiem. A może to magia kina sprawia, że przy odpowiednim scenariuszu i reżyserii nawet szwarc-charakter oceniany jest pozytywnie? Możliwe, bo to już Lenin twierdził, że kino jest najważniejszą ze sztuk, a Goebbels uważał kinematografię za znakomite narzędzie propagandowe. A może chodzi jeszcze o coś innego? Znałem kiedyś pewną polonistkę i oprócz tego, że była niezła w sypialni zapamiętałem również naszą rozmowę o "Ojcu Chrzestnym". Bo zarówno książkę jak i film uważam za świetne i moim zdaniem ta książka powinna być lekturą obowiązkową każdego faceta. A ona mi powiedziała, że nie rozumie tej męskiej fascynacji "Ojcem Chrzestnym", bo w cywilizowanym kraju stosunki społeczne reguluje prawo, a nie jakieś plemienne zwyczaje czy zasady. Powiedziałem jej wtedy: Jesteś kobietą, więc tego nie zrozumiesz, dlaczego Ty nie zabijasz? bo prawo tego zabrania? ja nie zabijam, bo tak zostałem wychowany, takiej moralności mnie nauczono i to jest pierwotne, a prawo jest wtórne. Ale wracając do filmów to oba polecam, dobre kino. I jest trochę humoru i widać jak pomysłowością, przebojowością, a czasami i tupetem osiąga się cel. I można też zobaczyć jak zdobywa się kobietę. Nie drętwymi pytaniami: "czy jesteś realna?", nie prymitywnymi zaczepkami w stylu: "Ruchasz się czy trzeba z tobą chodzić?", a tak jak to robił Najmrodzki. DiCaprio też potrafił tę Brendę owinąć sobie wokół palca. I podobała mi się ta filmowa partnerka Najmrodzkiego. Zarówno od strony wizualnej, bo lubię kobiety o tego typu urodzie, ale miała również ciekawy charakter. Nie była z tych łatwych, które na pierwszej randce rozkładają przed facetem nogi. Ale jak już pokochała to na dobre. I przy tym nie była to taka miłość ślepa, bezkrytyczna. Raczej taka motywująca faceta: Będę z Tobą, ale zrób coś ze swoim życiem, skończ z przestępczym procederem. Albo: Będę na Ciebie czekała, ale jak normalnie wyjdziesz, a nie jak uciekniesz, bo to żadne rozwiązanie...

Największym zainteresowaniem cieszyła się chyba Strefa Wystawców i choć ja nie jestem gadżeciarzem, to trochę chyba rozumiem takich ludzi, bo jak miałem naście lat to sam zbierałem żużlowe gadżety od programów zaczynając, poprzez proporczyki, przypinki, na zdjęciach zawodników kończąc. Choć jak oglądam sceny z USA, gdzie ludzie koczują pod sklepami, bo ma się pojawić nowa edycja butów Adidasa czy innego Nike, to myślę sobie, że ludzie jednak są porąbani i zastanawiam się jakie oni mają priorytety skoro wizja braku nowych butów urasta do rangi życiowego dramatu. Ale to taka dygresja. W każdym razie ja gadżeciarzem nie jestem i chociaż z ciekawością obejrzałem sobie te stoiska to z uśmiechem przyglądałem się Piaa, która co rusz zachwycała się tym czy owym. Mnie tam najbardziej interesowało stoisko z książkami science- fiction i tam sobie kilka pozycji wybrałem. Będzie co robić, gdy późnym wieczorem rodzina już śpi, a mnie niespieszno w objęcia Morfeusza. I jeszcze zainteresowały mnie takie laserowo wycinane modele do składania. To pobawimy się z synem i będziemy mieli nasz własny teleskop Hubble'a. A potem było to co mi się najbardziej podobało czyli hala poświęcona "Gwiezdnym Wojnom". Strzeliłem sobie fotki z Boba Fettem, z Tuskonem (z tym charakterystycznym skraplaczem wilgoci na szyi) i z kilkoma innymi, których imion już nie pamiętam. Kapitalnie prezentowały się makiety lego przedstawiające z detalami Potyczkę na Jakku i Upadek Concordii. A na koniec tradycyjna już na Pyrkonie belgijka. Gdyby nie oddzielające barierki, to Piaa ruszyłaby w tany heh. Niestety jeden dzień to zbyt mało żeby zaliczyć wszystkie atrakcje Pyrkonu dlatego o Strefę Gier jedynie zahaczyliśmy przelotem, a z autografu od Andrzeja Pilipiuka musiałem zrezygnować, bo o 21, gdy zaczynało się spotkanie z nim to ja wsiadałem do pociągu. Ale Piaa miała rację i to jest świetna impreza z mnóstwem atrakcji i skoro stwierdzam to nawet ja, dla którego fantasy nie może się nawet równać ze starą, dobrą science- fiction, to wyobrażam sobie jak zadowoleni musieli być miłośnicy tego gatunku...

I nie rozumiem tych wszystkich malkontentów przeciwnych rozwojowi astronautyki. W filmie jest pokazany czarnoskóry przeciwnik wyprawy na Księżyc, który na jakimś proteście mówi, że on nie ma za co opłacić rachunków, a Biali lecą sobie na Księżyc. Takiemu tępakowi miałbym ochotę powiedzieć: A weź Ty się nierobie do roboty i zarób sobie na ten czynsz, a od wypraw kosmicznych to się odpierdol! Pokazany jest też Vonnegut, który również coś bredzi, że to lądowanie jest niepotrzebne. Cóż, nie brakuje małych, ograniczonych ludzi z klapkami na oczach. Podobał mi się realizm w przedstawieniu kosmosu. Tu nie było kolorowych obrazów czy spektakularnych akcji. Jest ciemność, mrok i pustka. Bo przestrzeń kosmiczna wbrew pozorom jest pusta, przeraźliwie pusta. Taki paradoks, że choć wszechświat zawiera kilkaset miliardów galaktyk po kilkadziesiąt miliardów gwiazd każda, to w przestrzeni kosmicznej dominuje uczucie dojmującej pustki. Albo ta szara powierzchnia Księżyca, która zdaje się wręcz krzyczeć do ludzi: Idźcie stąd, to nie jest miejsce dla Was. Swoje robi też muzyka. Nie nachalna, nie przytłaczająca, ale właśnie taka odpowiednia do okoliczności. Ciekawym zabiegiem są również momenty ciszy. Paul Claudel pisał, że od muzyki piękniejsza jest tylko cisza, a ktoś inny śpiewał, że cisza to też głos Boga i coś w tym jest. Ale oprócz muzyki i ciszy jest coś jeszcze. To są kapitalnie odtworzone dźwięki z kabiny. Czasami są to szmery czy szelesty, a czasami dudnienia i hałasy. Słychać wtedy oddechy członków załogi, pracę silników startowych, nagrzewanie się kadłuba czy dźwięk uruchamianych przełączników. W ogóle widząc to wszystko można docenić z jakim wyzwaniem mierzyli się twórcy amerykańskiego programu kosmicznego mając do dyspozycji ówczesną relatywnie prymitywną technikę. Choćby takie dokowanie w przestrzeni kosmicznej. To fajnie wygląda u Zajdla czy Lema jak się czyta, że leciutki wstrząs dał odczuć drobną niedoskonałość naprowadzania, ale mechaniczne chwytniki wysunęły się i spoiły rakietę z...itd. Ale w przypadku Apollo to był rewolucyjny pomysł. I oni sobie z nim poradzili. W epizodzie z Ageną, gdy na Gemini dochodzi do gwałtownych i niekontrolowanych obrotów, podczas samego lądowania, gdy komputer pokładowy zadławił się obfitością danych czy podczas sceny spłonięcia Eda White z dwoma innymi astronautami widz może się przerazić jak topornej technice powierzyli swoje życie astronauci. Mechaniczne rygle, przełączniki, wskaźniki, klapy itd. I mając tak zawodne środki techniczne oni dopięli swego i jednak wylądowali na powierzchni naszego satelity! Bardzo mi się ten "Pierwszy człowiek" podobał i zainteresowanym kosmiczną tematyką czy choćby ciekawym jak wyglądało lądowanie na Księżycu szczerze tę produkcję polecam...

Pisz, pisz, bo to co Ty napiszesz naświetli już chociaż w części to co nas czeka.:)

W innym odcinku się to nie udało. Bankier mający rodzinę odkrył, że od żony to on jednak woli facetów. I nie chciało mu się daleko szukać, to partnera znalazł sobie na sąsiedniej ulicy. Któregoś dnia zachciało im się amorów i bankier odwiedził kochanka w jego domu. Ale nagle w domu pojawili się rodzice tego drugiego. To gdzie wskoczył bankier? Nie zgadniecie. Do szafy! Co za inwencja i pomysłowość, nigdy bym na to nie wpadł, że kochanek może się schować w szafie. Ale ulicą przechodziła żona bankiera, zobaczyła samochód męża pod obcym domem to zadzwoniła do niego. Bankier w szafie, kochanek z rodzicami w pokoju, a tu nagle z szafy dobiega dźwięk telefonicznego dzwonka. No i chuj bombki strzelił, sprawa się rypła, mleko się rozlało i cały misterny plan w pizdu! Morał jest oczywisty, jak chcesz sobie pociupciać to nie jedź do kochanka swoim samochodem i nie zabieraj ze sobą komórki. 9:30 Sekrety życia. Kolejny ambitny serial paradokumentalny. Małżeństwo prowadzi pub, w którym organizuje imprezkę z okazji swojej rocznicy ślubu. Towarzystwo sobie popiło i następnego ranka mąż budzi się nie tylko z kacem, ale również z przeświadczeniem, że chyba z kimś się poprzedniego wieczoru bzykał i to nie była żona, w każdym razie nie jego żona. Ale może mu się to tylko przyśniło? Przychodzi do niego kelnerka i mówi, że skoro ją wczoraj zerżnął to niech teraz płaci jak nie chce żeby się żonka dowiedziała. Czyli jednak to nie był sen. Ale czy facet uległ szantażowi to nie mam pojęcia. 10:30 Kuchenne rewolucje i Madzia drze japę na ludzi. 11:30 Znowu Ukryta prawda. 13:30 Szpital. Wyjątkowy gniot nawet jak na standardy TVN. Na oddział trafia kobieta, która w zoo weszła do klatki z niedźwiedziem żeby zrobić sobie z nim zdjęcie. Nie oglądałem od początku, więc nie zdziwiłbym się gdyby ona najpierw wytargała lwa za grzywę, potem zrobiła sobie selfie z tygrysem i dopiero potem wpadła z wizytą do tego jak widać mało towarzyskiego misia. Na ten sam oddział przywieziono też zakochaną parkę, bo dziewczyna zasłabła na siłowni...

Nie dziwcie się jej, bo która z Was by nie zasłabła jakby się dowiedziała tego co ta dziewczyna? Okazało się, że może i ona była w nim zakochana, ale on w niej to już niekoniecznie, bo był chłopakiem do towarzystwa i posuwał matkę tej omdlałej. 14:45 Ponownie Szpital. Tym razem trafia tam facet, który ma dwie kochanki i dyma je nie tylko w dosłownym znaczeniu, ale również na kasę. Innym pacjentem jest gość, który żyje z partnerką i jej córką. Bzyka tę pierwszą, ale pragnąłby również tę drugą. Gdy to pragnienie próbuje urzeczywistnić to młoda wymierza mu cios i najwyraźniej była ona damskim wcieleniem Mike Tysona, bo po tym uderzeniu gościa trzeba było reanimować w tytułowym szpitalu. 15:50 Kuchenna rewolucja i Gesslerowa pewnie znowu komuś talerz zupy na łeb wylała. 16:55 I znowu Ukryta prawda. 17:55 Ludzie, ile można! Kolejny raz Ukryta prawda. 19:00 Fakty. Czyli dawka propagandy podana tak żeby nie zostawić widzowi pola do myślenia. I prowadzący łamiącym się głosem po raz 357 oznajmił, że właśnie w Polsce zniszczono demokrację. 19:40 Pogoda. Jutro ma być słonecznie. Cieszę się, ale zaraz przypominam sobie, że to TVN, więc szykuję na jutro parasol. 20:15 Jakiś głupawy serial. Potem był teleturniej, następny program interwencyjny i jeszcze "Głupi i głupszy". Ale nie, to nie program o posłach Szczerbie i Jońskim. To film z Careyem i Danielsem. A potem powtórki. Do niedawna w tej nowoczesnej i walczącej z zabobonami telewizji był jeszcze program Noc z magią, w którym wróżki przewidywały przyszłość. Ale wróżek już nie ma, przynajmniej chwilowo. Jakbym to wszystko podsumował? Znaczną część codziennego programu stacji TVN wypełniają bzdury ogłupiające widza i oswajające społeczeństwo z wszelkimi formami patologii. Reszta to pierdoły, tania rozrywka dla najmniej wymagających i spora dawka propagandy. Ta oferta programowa jest tak uboga, tak żenująco niska, tak odmóżdżająca i tak infantylna, że gdybym musiał regularnie i przez dłuższy czas oglądać całe programy tej stacji to uznałbym to za jedną z najgorszych form psychicznej tortury...

Sneer, ja tak jak Ty. TVN24 jeszcze oglądam, bo nie ma to jak podpatrywać wroga, ale TVN to już prawie w ogóle. Jest dokładnie tak jak napisałeś. Czasem zdarza się im puścić jakiś kinowy hit, ale to raz na ruski rok. Tak więc - NIE dla TVN!

Racja, ostatnio tam leciał "Gladiator", a kiedyś "Skazany na Shawshank". Ale poza tym to nędza i poziom nawet nie dna, a kilku metrów niżej. A pamiętam gdy głośno było o tzw. Lex TVN jak jakieś dwie baby lamentowały, że co one będą oglądały i skąd one będą wiedziały co myśleć jak im zlikwidują ich kochany TVN. I o taką tandetę był cały tamten zgiełk?

Ta książka to klasyczna science- fiction, ale z dużym naciskiem na science. Dlatego jeśli ktoś nie lubi fizyki, matematyki czy chemii, to powieść może wydawać się nużąca. Ja akurat lubię takie zagadnienia i mnie było tego wręcz za mało. I książka nie jest wolna od pomyłek, błędów, pewnych nielogiczności. Ale jak się tworzy 500 stron fantastyki z wieloma wątkami naukowymi, to nie sposób uniknąć takich wpadek. Przedstawiciel obcej, inteligentnej formy życia, bo i ktoś taki się w powieści pojawia, jest znakomicie opisany od strony biologiczno- fizycznej, ale psychicznie czy mentalnie w zasadzie niewiele różni się od ludzi. To jest nieco naiwne i trąci antropomorfizmem, ale nawet jeśli to trochę infantylne, to w taki uroczy sposób. I zakończenie też może nieco zbyt cukierkowe. Ale te wszystkie moje zastrzeżenia i krytyczne uwagi to są drobiazgi i detale, bo ta książka to kawał dobrej rozrywki i aż szkoda było przewracać ostatnią kartkę. Odniosłem też wrażenie, że ta książka to polemika z inną wschodzącą gwiazdą światowej fantastyki, z Chińczykiem Cixin Liu i jego metaforą "ciemnego lasu". Podobno trwają już prace nad ekranizacją tej powieści i w głównej roli ma wystąpić Ryan Gosling. Jeśli to prawda, to będę czekał na ten film tak jak obecnie na "Napoleona" Ridleya Scotta. W każdym razie książka Andy Weira "Projekt Hail Mary" to świetna fantastyka i przewiduję, że trafi ona do kanonu klasyki tego gatunku...

Serial pełen jest licznych inspiracji, odniesień czy nawiązań. Jest ukłon w stronę Barei, są odwołania do Monthy Pytona, są aluzje choć raczej na zasadzie przeciwieństw do sienkiewiczowskiego wychwalania cnót rycerskich, jest parodia "Egzorcysty". Ba, na siłę można się nawet dopatrzyć nawiązania do "Flinstonów"! Serial jest satyrą społeczną i osadzenie współczesnych problemów w realiach XVII-wiecznej Polski jest tak absurdalne, że aż komiczne. Przy czym nawet kontrowersyjne tematy są podane w zdystansowanej formie i w sposób lekki i żartobliwy. Dobra komedia powinna przede wszystkim śmieszyć czy bawić i "1670" spełnia ten warunek. I jeśli komuś podobał się serial "Allo Allo" to wcale nie oznacza, że ten ktoś musi uważać, że wojna była zabawna, a naziści to w sumie nie byli tacy straszni. I na tej samej zasadzie choć uważam husarię za najdoskonalszą formację zbrojną w XVI- XVII wiecznej Europie, która gdy była użyta w odpowiedni sposób i w odpowiednim terenie to była nie do zatrzymania, była niezwyciężona, to nie przeszkadzało mi to w tym żeby z przyjemnością oglądać losy husarza Bogdana, który umówmy się, że nie był wzorem wojownika, raczej to taki trochę błędny rycerz. O, czyli kolejne nawiązanie, tym razem do Cervantesa. Czy serial mi się podobał? Gdy go oglądałem żona spytała mnie: A co ty się tak co chwilę zanosisz śmiechem? To chyba wystarczy za komentarz. Teraz mi się przypomniała płaczka Stasia i znowu chce mi się śmiać. Podsumowując, do tzw. warstwy ideologicznej serialu można mieć pewne zastrzeżenia i nie do końca mi się ona podobała, ale na poziomie rozrywki "1670" jest po prostu kapitalny i dostarcza widzowi dużą dawkę świetnego humoru. Rozpisałem się to już nie będę smęcił o drugim obejrzanym serialu, czyli "Tajemnicach polskich fortun". Serial dużo słabszy od "1670", ale spokojnie da się go obejrzeć, zwłaszcza jeśli kogoś interesują kulisy dochodzenia do wielkich fortun w okresie ustrojowych przemian, tego kto pociągał za sznurki, jak dochodziło do wielkich przekrętów, malwersacji itd...

Żadna ludzka siła mnie nie zmusi aby to obejrzeć . Ciężko przetrwać reklamę a co dopiero cały seans .

Też mam mieszane uczucia co do tego filmu. Nieuniknione będą porównania do kultowego dzieła Chęcińskiego i ciężko będzie sprostać tak wysoko zawieszonej poprzeczce. Słyszałem, że ten aktor wcielający się w postać Kazimierza Pawlaka starannie się do tej roli przygotowywał, ćwiczył odpowiednią dykcję, akcent itd., ale obawiam się, że tak jak pisze Mira to może wyglądać karykaturalnie. I ciekawe jak Żmijewski poradził sobie po drugiej stronie kamery? Filmu jeszcze nie widziałem, obejrzę jak nadarzy się okazja, ale zbyt wiele sobie po nim nie obiecuję...

https://zbiornik.com/Sneer___ Ja nie mam mieszanych uczuć . Jednoznacznie mówię nie ;) jeżeli krótki spoiler mówi uciekaj to raczej nie powinno się mieć wątpliwości co do jakości widowiska xd
Jedyny film którego kolejna część ( po latach ) est lepsza od pierwszej do Top Gun maverick .

A dla mnie to będzie druga część "Ojca Chrzestnego". To też nie jest typowy prequel, bo jest to kontynuacja losów Michaela Corleone, ale jednak poznajemy tam młodość nestora rodu czyli Vito Corleone. Dla mnie to też przykład, chyba niezbyt częsty, gdy znakomitej książce dorównuje jej adaptacja filmowa. Drugim takim przykładem jest dla mnie "Okręt"...

A ja tej Lucy Mancini zupełnie nie kojarzę. Za to gdybym miał wskazać postać w filmie pominiętą to podałbym Johna Fontane tego śpiewaka, który w książce jest jednym z głównych bohaterów, a w filmie to postać drugoplanowa czy wręcz rola epizodyczna. Choć przez tę scenę z łbem konia w łóżku producenta pewnie każdy kojarzy o kogo chodzi. Dla mnie takim największym zgrzytem w filmie był Luca Brasi. Na podstawie książki zupełnie inaczej wyobrażałem sobie tego osobistego "cyngla" Corleone, a w filmie to jakiś potężny, by nie rzec spasiony osiłek sprawiający wrażenie dość tępego. Ale poza tym zarówno książka jak i film są znakomite. Pamiętam jak przed laty znałem pewną polonistkę i z racji jej wykształcenia pogadaliśmy trochę o książkach. Ja jej powiedziałem jakie wrażenie zrobiła na mnie ta lektura i że moim zdaniem tę książkę powinien przeczytać każdy facet. A ona mi wtedy powiedziała, ze nie rozumie tej męskiej fascynacji "Ojcem Chrzestnym. Bo (jej zdaniem) w normalnym kraju czy w normalnych czasach ludzie kierują się prawem i to normy prawne regulują życie społeczeństw, a w "Ojcu Chrzestnym" najważniejsze są jakieś dziwaczne plemienne zwyczaje i nie brakuje tam głupawego seksizmu. Pamiętam, że odpowiedziałem jej, że jest kobietą i dlatego nie zrozumie fenomenu tej powieści...

Nie posługuję się takimi wyrażeniami jak Ty Mirko. Ogólnie chodziło mi o to, że coś zostało kiedyś nakręcone, a teraz jest nowa wersja. I o te porównania mi chodziło.

I Miro jeszcze jedna rzecz mi się podobała w tym filmie, choć dla innych to może być minus tej produkcji. Bo wojna to są zabici i ranni. Jest nawet taki niemal matematyczny wzór, że w typowych okolicznościach liczba zaginionych i rannych to zabici razy trzy. Czyli jeśli nie zaszły jakieś nadzwyczajne okoliczności i w jakiejś bitwie zginęło 10 tysięcy żołnierzy, to w ciemno można zakładać, że zaginionych i rannych było tam 30 tysięcy. I to często umyka tym, którzy zajmują się tematyką wojenną, ten fakt, że każda nawet najwspanialsza wojenna Wiktoria jest okupiona krwią zabitych i rannych. W "Na zachodzie bez zmian" dla mnie najbardziej poruszającą sceną była ta początku pokazująca sortowanie mundurów. Bo każdy z tych mundurów oznaczał czyjeś stracone życie. I w "Czerwonych makach" często, chyba nawet częściej niż do bitewnego zgiełku, widz jest zabierany do szpitala polowego. To pozwala uświadomić sobie, że ceną za tę łopoczącą na szczycie Biało- Czerwoną były setki istnień ludzkich, dziesiątki amputowanych kończyn i ogromne morze ludzkich tragedii i cierpień. Od razu nasuwa się pytanie czy było warto? Pewnie było, choć cena była bardzo wysoka. Swoją drogą świetne role Dariusza Toczka jako sanitariusza i Andrzeja Masztalerza jako doktora...

A z tymi butami racja, męska logika tego nie ogarnia. Kiedyś przed zimą szukałem butów i zanim w pawlaczu dokopałem się do swoich to musiałem przebrnąć przez liczne kartony z damskim obuwiem, więc pytam żony po co jej aż tyle kapci. Ona mi mówi, że ona na to majątku nie wydaje, bo to albo przecena, albo promocja, albo okazja i ona się nie pyta po co mi jakieś narzędzia. Odpowiedziałem jej, że porównanie do narzędzi jest błędne, bo jak cieknie kran, albo trzeba dokręcić zawiasy w szafie to nie wzywasz hydraulika czy ślusarza tylko zwracasz się z tym do mnie, a gołymi rękami przecież tego nie zrobię i jak chcesz mieć otwór w ścianie to palcem ani fiutem też tego nie zrobię tylko muszę mieć wiertarkę. I nie chodzi mi o kasę, nie w tym rzecz, zarabiasz to sobie kupuj, ale chciałbym poznać sens, motywację takich zakupów. Ja mam buty na zimę, na lato jakieś adidasy i jakieś porządniejsze do kościoła, mam buty do garnituru, na lato jeszcze mam sandały, może jeszcze jakieś by się znalazły i starczy, więcej nie potrzebuję. A czym kieruje się kobieta, że posiadając 26 par koniecznie musi kupić jeszcze 27 parę? I gdy usłyszałem: "Tak, wypominasz mi, że sobie czasami kupię nowe buty?" to uznałem, że rozmowa zmierza w złym kierunku i zakończyłem ją stwierdzając, że absolutnie jej niczego nie wypominam i nie będzie mi przeszkadzało nawet jak sobie kupi 38 parę butów. W każdym razie do dzisiaj motywacje kobiety przy zakupie kolejnych par butów pozostają dla mnie wielką, nieodgadnioną tajemnicą...

Natrafiłam na zapowiedź tego festiwalu na opolskiej stronie, którą przeglądam codziennie, by wiedzieć co się dzieje w moim Opolu. Pomyślałam natychmiast o Tobie, bo przeczytałam same top nazwiska, a wiem, że pewnie każdego znasz z osobna, a i pewnie prywatnie. Przyznasz, że obsada wręcz doborowa. Sama jeszcze nie wiem gdzie będę wtedy? O ile w Opolu to pewnie pójdę zobaczyć "ich", wszystkich z bliska. Bardzo bym chciała. Jednak na dzień dzisiejszy, jeszcze nie wiem czy będę w pracy w NL, czy też może jakiś urlop. Wiem, że dla Ciebie byłby to raj wśród tych wszystkich autorów, jak i samego Lecha Wałęsy. To jednak mega gratka, mieć ich tak blisko mnie...

http://festiwalksiazki.pl/ tutaj jest plan całego festiwalu. Coś konkretnego byś poleciła?

Przepraszam, że się nie odzywam, ale nie mam ostatnio zbyt wiele czasu, a serialu nie oglądałam. Jak obejrzę, to dam znać.:)

Może Ci się nie spodobać. Serial jest w moim odczuciu dość ciężki w odbiorze, może przez napisy, które jednak absorbują uwagę, a może przez liczne poboczne wątki, w których czasami ciężko się połapać. Dla fanów fantastyki, a w szczególności twórczości Cixin Liu to może być gratka, ale dla innych niekoniecznie...

Choćby taki "Armageddon". Tam nie było kilka czy kilkanaście błędów, a kilkaset. Podobno dla NASA jest to film instruktażowy dla swoich kadr jakich błędów należy unikać, bo jest ich tam mnóstwo. I te błędy przeszkadzały Tobie w odbiorze tego filmu? Bo mnie nie. Dlatego, że ten film wywołuje emocje. Najpierw Bruce Willis goni po tej platformie wiertniczej Bena Afflecka. A potem, w jednej z końcowych scen, oni losują zapałki i pada na Afflecka. Ma zostać na asteroidzie i się z nią wysadzić. Willis go odprowadza, ale tylko po to żeby odciąć nu drogę i samemu tam zostać z ładunkiem nuklearnym. Affleck mówi: Nie rób mi tego, to moje zadanie. A Willis odpowiada: Zaopiekuj się moją córką, to jest teraz twoje zadanie! Kapitalna scena wzbudzająca emocje. Kiedy jak ten "Armageddon" oglądałem? 10 lat temu? 20 lat? Jakoś tak. A tę scenę pamiętam do dzisiaj. Zresztą pożyczyłem sobie ten tekst od Willisa i czasami jak mam coś do zrobienia, a za bardzo mi się nie chce, to motywuję się mówiąc do siebie: Dobra, rusz dupę i do roboty, to jest teraz twoje zadanie. Dlatego jak film wywołuje emocje to takie błędy czy naiwne sceny wcale nie przeszkadzają w odbiorze filmu. A "Twister" bez wątpienia wzbudza emocje...