Zaproszenie na kolację było niewinne, ale ja wiedziałam, że to tylko gra wstępna. Płomień świecy na naszym stoliku w eleganckiej restauracji odbijał się w jego oczach, zdradzając prawdziwy apetyt, który nie miał nic wspólnego z jedzeniem. Bawiliśmy się w tę grę – jego stopa odnajdywała moją pod stołem, a każde słowo, które wypowiadał swoim niskim głosem, brzmiało jak grzeszna obietnica tego, co miało nadejść. Czułam, jak pod jedwabną sukienką moje ciało staje się coraz bardziej napięte, podniecone tym publicznym teatrem i świadomością, jak brutalnie zerwie tę grzeczność, gdy tylko zostaniemy sami. Gdy tylko zamknęły się za nami drzwi jego mieszkania, cała iluzja grzecznej kolacji prysła w jednej chwili. Przycisnął mnie mocno, a jego usta, które przed chwilą z elegancją piły wino, teraz zachłannie odnalazły moje, nie zostawiając miejsca na oddech, podczas gdy jego dłonie wsunęły się pod moją sukienkę. To był właśnie ten deser, na który oboje naprawdę czekaliśmy przez cały wieczór.